بیش از یک دهه از معرفی ابرخودرو P1 مک‌لارن می‌گذرد و حالا این شرکت ابرخودرو جدید خود با نام W1 را رونمایی کرد. W1 خودروی هیبریدی دیفرانسل‌عقب موتور‌وسطی است که از پیشرانه‌ی احتراق داخلی V8 بهره می‌برد. ابرخودرو جدید مک‌لارن از تمام جهات خودرویی پیشرفته است که در‌ادامه، به آن اشاره می‌کنیم.
طبق گفته‌ی Motor1، بخش اعظمی از ویژگی‌های مک‌لارن W1 مربوط به آیرودینامیک آن است؛ دقیقاً چیزی که از خودروساز فعال در مسابقات فرمول ۱ انتظار می‌رود. مک‌لارن عدد حداکثری ۱,۰۰۰ کیلوگرم در سرعت ۲۸۰ کیلومتردرساعت را برای نیروی «روبهپایین» این خودرو ذکر می‌کند که نزدیک به عدد ۱,۱۰۰ کیلوگرمی استون‌مارتین والکری و بیشتر از نیروی روبهپایین ۸۱۶ کیلوگرمی مک‌لارن سنا است.
به گزارش زومیت، والکری خودرویی جذاب برای مقایسه با W1 به‌شمار می‌رود؛ چرا‌که تنها خودرویی است که برای ایجاد نیروی روبهپایین از آیرودینامیک زیر بدنه استفاده می‌کند. در این حالت، بدون افزایش نیرو درگ و تأثیر منفی آن روی عملکرد خودرو در خط مستقیم، عملکرد ایرودینامیک خودرو ارتقا داده می‌شود.
سیستم‌های مختلف آیرودینامیک فعال به W1 اجازه میدهند تا مانند مدل P1 به حداکثر سرعت ۳۵۰ کیلومتربرساعت برسد؛ اما در‌عین‌حال نیروی روبهپایین بیشتری تولید کند.
باله‌ی جلویی W1 فعال است و در یک قوس حرکت می‌کند تا نیروی روبهپایین را در محور جلو ایجاد کند و در‌صورت نیاز، آن را افزایش یا کاهش دهد. مک‌لارن باله‌ی عقب W1 را Active Long Tail می‌نامد. این شرکت باله‌ی W1 را با الهام از بدنه‌ی خودرو مسابقه‌ای F1 GTR 1997 طراحی کرده است. قسمت عقبی این خودرو در‌صورت نیاز می‌تواند تا ۳۰ سانتی‌متر گسترش یابد تا عملکرد دیفیوزر زیر خودرو را ارتقا دهد.
کانال دیفیوزر وسیع W1 مانند بوگاتی توربیلون از پشت کابین سرنشین و قسمت جلو محور عقب شروع به خم‌شدن می‌کند. این دیفیوزر نقش سپر عقب را نیز ایفا می‌کند و به‌قدری مقاوم ساخته شده است تا بتواند تحمل ضربات جدی را با وجود وزن کمتر از سپر واقعی داشته باشد. پیشرانه‌ی W1 نیز ۳ درجه به‌سمت پایین کج می‌شود تا فضای بیشتری برای کانال‌های دیفیوزر ایجاد شود.
ابرخودرو W1 حتی جزئیات بیشتری از خودروهای فرمول ۱ در خود جای داده است. ورودی‌های هوا به سبک چیزی که در سال‌های اخیر در خودروهای فرمول ۱ وجود دارد، طراحی شده‌اند و صندلی‌های خودرو در جای خود ثابت هستند. در‌عوض، فرمان و پدال‌ها بیشتر به‌سمت راننده متمایل‌اند و درنتیجه پاهای راننده در موقعیتی بالاتر از حالت عادی قرار می‌گیرند.
حتی سیستم تعلیق جلو W1 در افزایش نیروی روبهپایین و خنک‌سازی ترمزها تأثیر می‌گذارد. مک‌لارن از سیستم دوبل جناغی استفاده کرده است که فنرهای میل موج‌گیر و کمک فنرهای آن مانند خودروهای فرمول ۱ طراحی شده‌اند. این امر موجب می‌شود تا بیشتر قطعات سیستم تعلیق از جریان هوا مصون بمانند.
طبق‌های دوبل جناغی بالا با استفاده از فناوری پرینتر سه‌بعدی و از تیتانیوم ساخته شده‌اند و طبق‌های دوبل جناغی پایین نیز به‌شکلی قرار گرفته‌اند که حالت ایرودینامیکی داشته باشند و بتوانند نیروی روبهپایین تولید کنند.
نوع کمک فنرهای استفاده‌شده در W1 از خودروهای مسابقه‌ای الهام گرفته شده‌اند که می‌تواند زیر بیشترین فشار از کاهش ارتفاع خودرو جلوگیری کنند. در W1 نیم‌شاسی جداگانه‌ای در بخش جلویی تعبیه نشده است و قطعات سیستم تعلیق به‌شکل مستقیم به شاسی فیبرکربنی خودرو پیچ شده‌اند.
در خودرویی با نیروی روبهپایین زیاد، به پلتفرم آیرودینامیک پایداری نیاز است که این موضوع به‌واسطه‌ی سیستم تعلیق جلو محقق می‌شود. مانند P1، مک‌لارن W1 حالت Comfort و Race دارد که در حالت Race، ارتفاع در جلو ۳٫۷ سانتی‌متر و در عقب ۱٫۷۷ سانتی‌متر کاهش می‌یابد و به‌طور چشمگیری میزان بازی فنرها را افزایش و تکان‌های بدنه را کاهش می‌دهد.
سیستم تعلیق عقب بیشتر به خودروهای عادی شباهت دارد و مانند بسیاری از خودروها از کمک‌‌فنرهای معمولی در کنار فنرهای لول استفاده شده است. این نوع طراحی به این دلیل انجام شده است که نیروی روبهپایین با دیفیوزر و باله‌ی عقب ایجاد می‌شود.
مک‌لارن موفق شده است تا با جلوتر کشیدن سیستم تعلیق، فضا را برای استفاده از دیفیوزری با ابعاد پهن‌تر و کارآمدتری باز کند تا بدین‌ترتیب اثر‌بخشی بیشتری را از سمت دیفیوزیر زیر خودرو شاهد باشیم. مک‌لارن از فناوری Active Drop-Links نیز بهره می‌برد که از موج‌گیرهایی زدشکل استفاده می‌کند تا به‌عنوان عامل سوم در کنترل حرکات شاسی و مهار‌کردن آن‌ها عمل کند.
مک‌لارن مدت‌ها بود که از پیشرانه‌ی V8 با دو توربوشارژر استفاده می‌کرد که از پیشرانه‌ی مخصوص مسابقه‌ی طراحی‌شده‌ی نیسان در دهه‌ی ۱۹۸۰ اقتباس شده است. در مدل آرتورا، مک‌لارن از اولین نسل از پیشرانه‌‌های طراحی‌شده‌ی خودش استفاده کرد که پیشرانه‌ای V6 بود.
حال در ابرخودرو W1، مک‌لارن دومین پیشرانه‌ی ساخته‌ی خود را معرفی کرده است. این پیشرانه V8 حجمی برابر با ۴ لیتر به‌همراه ۲ توربوشارژر دارد که ۹۱۶ اسب‌بخار قدرت و ۹۰۰ نیوتن‌متر گشتاور را تا نهایت دور ۹۲۰۰ دوربردقیقه ارائه می‌کند. خروجی این پیشرانه دقیقاً همان مقداری است که سیستم هیبریدی P1 ارائه می‌کرد.
از دیگر جزئیات فنی و چشمگیر W1 می‌توان به استفاده از محفظه‌ی احتراقی به سبک خودروهای مسابقه‌ای اشاره کرد که مک‌لارن آن را MHP-8 می‌نامد. این خودرو به‌جای شیم‌ها و تایپیت‌های هیدرولیکی از انگشتی‌هایی برای حرکت‌‌دادن سوپاپ‌ها استفاده می‌کند که به موتور اجازه میدهند نت عملکرد بهتری در دورهای سریع داشته باشد.
برخلاف بسیاری از خودروهایی که قبلاً دیده‌ایم، پیشرانه‌ی V8 ابرخودرو W1 از دمپرهای فلزی برای کنترل جریان روغن استفاده می‌کند که نه‌تنها در عملکرد پیشرانه تأثیر بسیار مثبتی می‌گذارد؛ بلکه به کاهش وزن پیشرانه هم کمک شایانی کرده است.
برخلاف بسیاری از ابرخودروهای هیبریدی دیگر، W1 فقط قدرت را به چرخ‌های عقب می‌فرستد و این کار را از‌طریق گیربکس جدید هشت‌سرعته‌ی دو‌کلاچه انجام می‌دهد. برخلاف مدل آرتورا، مک‌لارن در W1 موتور برقی خود را در‌کنار جعبه‌دنده قرار داده است که پایین‌تر از دو کلاچ کار می‌کند.
موتور الکتریکی W1 با باتری ۱٫۴ کیلووات‌ساعتی کار می‌کند و به‌تنهایی ۳۴۲ اسب‌بخار و ۴۴۰ نیوتن‌متر گشتاور دارد. ترکیب نیروی پیشرانه‌ی احتراق داخلی و الکتریکی، ۱,۲۵۸ اسب‌بخار قدرت و ۱,۳۴۰ نیوتن‌متر تحویل می‌دهد.
W1 شعاع حرکتی تمام‌الکتریکی بسیار کمی دارد؛ اما حرکت با دنده‌ی عقب همیشه با توان پیشرانه‌ی الکتریکی انجام می‌شود. بسته به حالت رانندگی انتخاب‌شده، الکتروموتور نیروی متفاوتی را به این خودرو تزریق می‌کند و راننده با استفاده از دکمه‌ی روی فرمان می‌تواند تمام نیروی پیشرانه‌ی الکتریکی را به یک‌باره وارد مدار کند.
جالب است بدانید که مک‌لارن برای کاهش وزن W1 دست به هرکاری زده است. آفتاب‌گیرهای این خودرو از فیبر‌کربن ساخته شده‌اند و ضخامت آن‌ها فقط ۰٫۲۵ است. وزن خشک W1 به ۱,۳۸۲ کیلوگرم می‌رسد و در‌صورت اضافه‌کردن تمامی مایعات لازم برای به‌حرکت‌درآوردن خودرو، این عدد به ۱,۴۹۶ کیلوگرم افزایش می‌یابد که برای ابرخودرو هیبریدی با این قوای فنی چشمگیر است.
وزن ۱,۴۹۶ کیلوگرمی باعث می‌شود تا W1 از خودروهایی مانند والکری و مرسدس AMG One سبک‌تر و سنگین‌تر از 750s باشد که قدرت و نیروی روبهپایین کمتری از W1 دارد.
هنوز جزئیات بیشتری از W1 وجود دارد که نمی‌دانیم. ظاهراً این خودرو از بهترین فناوری‌ها و ایده‌های موجود برای تولید ابرخودرو واقعی استفاده کرده است. با اینکه این خودرو فقط ۳۰۰ اسب‌بخار از P1 قوی‌تر است، انتظار عملکرد بسیار بهتری از ابرخودرو جدید مک‌لارن داریم.