هیدروژن سبز به عنوان یکی از راه‌حل‌های اصلی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و کربن‌زدایی از صنایع شناخته می‌شود. این سوخت پاک به‌ویژه برای صنایعی که به‌سختی می‌توانند به الکتریسیته پاک متکی باشند، مانند فولادسازی، مواد شیمیایی، و حمل‌ونقل دریایی، اهمیت دارد. با این حال، به‌رغم پتانسیل بالای آن، توسعه و استفاده از هیدروژن سبز با چالش‌های مهمی روبه‌روست.
به گزارش تجارت نیوز، این چالش‌ها شامل هزینه بالای تولید، محدودیت‌های زیرساختی و حمل‌ونقل، و نبود توافق‌های قاطع بین تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان می‌شود.
هیدروژن سبز با استفاده از الکتریسیته تجدیدپذیر (مانند انرژی خورشیدی و بادی) و از طریق فرایند الکترولیز تولید می‌شود. این روش برخلاف تولید هیدروژن معمولی، نیاز به استفاده از سوخت‌های فسیلی ندارد و کاملاً پاک است. با وجود این، تولید این نوع هیدروژن هنوز بسیار گران است و چهار برابر بیشتر از هیدروژن خاکستری یا آبی که از گاز طبیعی به دست می‌آید هزینه دارد.
یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های هیدروژن سبز، زیرساخت‌های مورد نیاز برای حمل و انتقال آن است. برای حمل هیدروژن باید آن را به‌شدت فشرده کرد یا به صورت ترکیبی مانند آمونیاک حمل کرد که فناوری‌های پیچیده و هزینه‌بری می‌طلبد. همچنین، ساخت خطوط لوله یا زیرساخت‌های جدید برای انتقال هیدروژن بین تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان، به سرمایه‌گذاری‌های بزرگی نیاز دارد.
به نقل از oilprice، پیش‌بینی می‌شود بازار هیدروژن سبز تا سال 2050 به 1.4 تریلیون دلار برسد. هیدروژن سبز می‌تواند به کاهش 85 گیگاتن انتشار کربن تا سال 2050 کمک کند، که معادل دو برابر انتشار گاز دی اکسید کربن در سال 2021 است. همچنین انتظار می‌رود این بازار تا سال 2030 بیش از 55 درصد مصرف هیدروژن سبز جهان را در آسیا (به‌ویژه در چین، هند و اندونزی) به خود اختصاص دهد.
بسیاری از کشورها و دولت‌ها برنامه‌های بزرگی برای توسعه این صنعت دارند. اتحادیه اروپا قصد دارد تا پایان دهه 10 میلیون تن هیدروژن بدون کربن تولید کند. از طرفی دولت آمریکا هشت میلیارد دلار برای توسعه هاب‌های هیدروژن سرمایه‌گذاری کرده است که مجموعه‌هایی از کسب‌وکارها هستند که در تولید و استفاده از هیدروژن فعالیت می‌کنند.
به‌رغم این سرمایه‌گذاری‌ها و برنامه‌ها، هنوز مشتریان زیادی برای هیدروژن سبز وجود ندارد. بسیاری از قراردادهای خرید این سوخت غیرالزام‌آور هستند و امکان لغو آنها وجود دارد. در حال حاضر، تنها 12 درصد از کارخانه‌های هیدروژن کم‌کربن دارای قراردادهای قطعی برای فروش هیدروژن خود هستند. این مساله باعث شده بسیاری از پروژه‌های تولید هیدروژن سبز به دلیل عدم تضمین خریدار، به تاخیر بیفتند.