عصر ایران؛ رضا صائمی- وقتی از تفاوت بازیگر و سلبریتی حرف می زنیم یکی از مصادیق این گزاره محسن قصابیان است که شهرت او آن قدر نیست که سویه سلبریتی بودن آن بیش از قدرت بازیگری باشد.
خیلی ها او را نمی شناسند با اینکه پیشنیه طولانی در عرصه تئاتر دارد، حتی سابقه داوری در جشنواره های تئاتر. کارشناسی نمایش با گرایش بازیگری دارد و کارشناسی کارگردانی از دانشگاه تربیت مدرس. پژوهش‌گر و مدرس بازیگری است و در کارنامۀاو مجری گری را هم می بینیم. چندان که به عنوان مجری با صدا و سیما همکاری داشته و به همین سبب در سومین جشنواره سیما به عنوان «بهترین مجری» برای اجرای «مسابقه تلاش» مورد تقدیر قرار گرفت.
کمتر در سینما حضور یافته اما بازی او در نقش شهید ستاری در فیلم «منصور» به قدری چشم گیر بود که حتی نظر مخالفان فیلم را هم به خود جلب کرد.
شاید به دلیل گریم او در فیلم منصور خیلی ها ندانند «بهرام» سریال داریوش که این روزها همه را مبهوت بازی قدرت مند خود ساخته همان منصور فیلم منصور است. گرچه در منصور نقش اصلی را بازی می کرد و قهرمان قصه بود و اینجا نقش فرعی را و در شمایل یک ضدقهرمان ظاهر شده است.
با این حال آتچه کوتاه و بلند بودن یا قهرمان و ضدقهرمان بودن نقش هایش را به هم گره می زند وجه کاریزماتیک بازی اوست.
جالب اینکه او در نقش بهرام سریال داریوش در یک وضعیت مرزی میان قهرمان و شرور به سر می برد؛ هم ترس‌ناک و هم تکیه گاه و امن. در واقع بهرام شخصیتی چندلایه و پارادوکسیکال دارد؛ گاه هیولا می شود و گاه به پدری مهربان می ماند.
محسن قصایان با درک درست از نقش و تضادها و پیچیدگی های آن به خوبی از پس نقش برآمده چرا که می داند کجا سکوت کند و بازی درون گرایانه داشته باشد و کجا بازی پر اکت بیرونی و در آن خشم و پرخاش‌گری خود را در کنشی طغیان گرانه به نمایش بگذارد.
گاه به لاتی جوان‌مرد شبیه می‌شود و گاه به یاغی‌یی بی رحم که همه از او حساب می‌برند. آنچه این کاراکتر را به رغم منفی بودن آن که تا مرز منفور شدن هم پیش می برد جذاب و تماشایی می کند بازی خوب و قدرت‌مند محسن قصابیان است.
بازی با چشم ها او و استفاده دراماتیک از میمیک صورت به ویژه نگاه های نافذی که دارد به این کاراکتر کاریزما و اقتداری می بخشد که وقتی در صحنه حضور دارد در کانون قاب قرار گرفته و صاحب خود می کند. چنان که تمام حواس مخاطب به او و کلام و کنش های او جلب می شود و کاراکترهای قصه هم در حاشیه او که نقطه مرکزی صحنه است قرار می گیرند.
بهرام نه یک تیپ آشنای پدرخواندگی و مافیایی که شخصیت منفی چندلایه و مقتدری است که به میانجی بازی خوب محسن قضابیان هویت می یابد.
تبحر او در دیالوگ گویی و بالا و پایین بردن صدا و مکث و اکت هایی به هنگامی که دارد سبب شده بهرام به یک ضد قهرمان کاریزماتیک و اثرگذار تبدیل شود که گویی تمام شخصیت های قصه از او حساب می برند حتی آنها که مدعی گمده لاتی اند.
هر چقدر قصه پیش می رود و او در موقعیت های مخاطره آمیزتری می افتد و جولان می یابد بیشتر می توان به توانایی بازیگری محسن قصبایان پی برد که نشان می دهد نقش کوچک و بزرگ وجود ندارد بلکه بازیگران کوچک و بزرگ وجود دارند.
به نظر می رسد بعد از این باید بیشتر شاهد حضور او در فیلم و سریال ها باشیم. سریال داریوش فارغ از بد و خوب بودن آن یک بازیگر خوب و توان مند را به مخاطب معرفی کرده است تا از تماشای بازی او لذت ببرد.