یادداشت صبح امروز «اهورا جهانیان» دربارۀ بازی دیشب انگلستان- دانمارک در عصر ایران واکنش های متفاوتی در پی داشت. محمد حسن گودرزی روزنامه نگار حوزۀ بین الملل در یادداشت زیر به نقد آن مطلب پرداخته است:

چهارشنبه شب همه شاهد پیروزی بزرگ تیم ملی انگلستان در مقابل دانمارک و صعود این تیم بعد از 55 سال (فینال جام جهانی 1966) به فینال یک رقابت قاره‌ای و جهانی بودند.

با این همه روز پنج شنبه مطلبی در عصرایران منتشر شد که به تبعیت از تئوری توطئه‌های مرسوم در جامعه ایرانی به طور کامل این پیروزی را به مسائل مختلف بی‌ربط به فوتبال و روح ورزش ارتباط داده و آن را لطف داور به دلیل مسائل سیاسی دانسته بود و در تائید استدلال خود به فینال 1966 و گل مشکوک تیم ملی انگلستان به آلمان غربی اشاره کرده بود.

البته باید به این نکته اشاره کرد که تنها نویسنده یادداشت فوق نیست که چنین نگاهی به بازی دیشب و به طور کلی عملکرد تیم ملی انگلستان دارد. در یک تارنمای ورزشی که بیشتر از همه به خاطر شبکه اجتماعی کاربر محورش مطرح است، شاهد بودم برخی از اظهارات کاربران از بازی دیشب ناراحتی از صعود تیم انگلستان به فینال و گاهی ابراز انزجار به زشت ترین شکل ممکن بود.

البته در این که ذهنیت برخی از نویسندگان و تحلیل‌گران ایرانی در زمینه مسایل مختلف ذهنیتی دایی‌جان ناپلئونی است شکی وجود ندارد با این همه به عنوان یک طرفدار تیم ملی انگلستان و بیشتر از همه روزنامه‌نگار حوزۀ بین‌الملل که نگاهی بی‌طرفانه به مسائل دارد، لازم است نکاتی را یادآور شوم.

نویسنده محترم در جایی از یادداشت نوشته است: «اینکه یک صحنۀ مشکوک را به نفع میزبان سوت بزنی، طبیعتا راحت‌تر است تا اینکه به نفع تیم میهمان سوت بزنی. و داور بازی فینال 1966 چنین کرد. بسیاری از بزرگان فوتبال، از جمله آرسن ونگر و خوزه مورینیو نیز دیشب تاکید کردند که در آن صحنه خطایی رخ نداد. واقعا به نظر می‌رسد که داور ترجیحش این بود که انگلستان در ومبلی به فینال برسد؛ چراکه صحنه‌ای آشکارا عاری از خطا را خطای پنالتی اعلام کرد و مهم‌تر اینکه، حاضر نشد از ویدئو چک استفاده کند.»

در این که مورینیو و ونگر بزرگان فوتبال هستند شکی وجود ندارد اما چیزی که مشخص است، این دو مربی هستند و نه کارشناس داوری و برخی دیگر از کارشناسان هم بر صحت تصمیم داور در این صحنه مشکوک صحه گذاشتند.

از سوی دیگر صحنه مشابهی در نیمه دوم رخ داد که داور از طریق ویدئوچک رای به مردود بودن خطا (خطا بر روی هری کین) داد. پس اگر قرار به پیروز شدن میزبان بود، صحنه اول که بیشتر خطا به نظر می‌رسید و برای داور پنالتی گرفتن آن راحت‌تر بود.

در بخش دیگر یادداشت آمده: «اینکه انگلستان جام جهانی 1966 را به لطف خطای داور برده و امسال نیز دوباره به لطف خطای داور به فینال یک تورنمنت مهم ملی رسیده، هیچ خوشایند نیست. چرا آن‌ها هیچ وقت نمی‌توانند بدون اتکا به خطای داوری، موفقیتی چشمگیر بدست آورند؟ سوالی که اگر بی‌جواب هم باشد، ذهن را تا همیشه می‌خلد.»

احتمالا نویسنده محترم ناداوری‌هایی که در جام‌های دیگر علیه تیم ملی انگلستان صورت گرفته را نادیده گرفته است. به چند مورد اشاره می‌کنم:

- جام جهانی 98، دیوید بکهام ضربه‌ای آرام به پای سیمئونه زد و بازیکن آرژانتینی به مانند کسی که گلوله خورده به خود پیچید. تصمیم داور دانمارکی: اخراج بکهام با تصمیمی بیش از حد سختگیرانه.

- جام جهانی 2006، بازی انگلستان و پرتغال. صحنه‌ای مشابه اینبار در تقابل وین رونی و کریستیانو رونالدو: تصمیم داور اخراج وین رونی.

- جام جهانی 2010، در شرایطی که انگلستان 2-1 در مقابل آلمان عقب است، ضربه لمپارد بعد از برخورد به تیرک افقی پشت خط فرود آمد. تصمیم داور: ادامه بازی و نادیده گرفته شدن گل لمپارد.

پس همان‌طور که می‌بینید ناداوری علیه تیم انگلستان هم وجود داشته و گاهی به شدیدترین شکل به این تیم ضربه زده است.

در بخش دیگری از یادداشت آمده: «انگلیسی‌ها متخصص باختن در ضربات پنالتی‌اند. دیشب هم اگر با یک پنالتی قلابی پیروز نشده بودند، نسبت به دانمارک احتمالا شانس کمتری برای پیروزی در ضربات پنالتی داشتند. داور هلندی آن‌ها را از جهنم پنالتی زدن در ومبلی نجات داد. آن‌ها طعم شکست در ضربات پنالتی در همین مرحله از همین جام را سال 1996 چشیده‌ بودند و این بار مردی از خویش برون آمد و کاری کرد که کارشان به پنالتی نکشد».

احتمالا نویسندۀ محترم خواسته یا ناخواسته پیروزی انگلستان در ضربات پنالتی مقابل اسپانیا در دور یک چهارم جام 96 و پیروزی در مقابل کلمبیا در ضربات پنالتی در جام جهانی 2018 را فراموش کرده است. هر چند که هیچ تضمینی در مورد نتیجۀ ضربات پنالتی وجود ندارد و بارها تیم‌های بزرگی در ضربات پنالتی حذف شده‌اند.

با این تفاصیل به شخصه هر دو تیم انگلستان و ایتالیا را مستحق قهرمانی در این جام می‌دانم و فکر می‌کنم جدا از نتیجه فینالی جذاب را نظاره‌گر باشیم.

بیشتر بخوانید:

موفقیت در ومبلی بعد از 55 سال، باز هم به لطف داور

تماشاخانه