عصر ایران؛ جعفر محمدی - در دی 1394 -ماهی که اجرای برجام آغاز شد- درآمد نفتی ایران در کاهشی عجیب به یک میلیارد دلار رسیده بود؛ اگر همان روال ادامه می یافت، درآمد سالانه نفت ایران به زیر 12 میلیارد دلار در سال می رسید. در چنان وضعیتی، دولت نمی توانست حتی حقوق کارمندان و یارانه های نفدی را بپردازد.

هر کدام از ما، ممکن است علاقه مند یا منتقد جناح و جریانی باشیم یا حتی تمایلی به هیچ کدام شان نداشته باشیم اما همه ما ، فارغ از هر گونه اندیشه سیاسی و عقیدتی، "ایرانی" هستیم و قاعدتاً ایران را دوست داریم.

ایران ما به عنوان یکی از کشورهای نفتی جهان، در رقابت با سایر تولید کنندگان نفت و محصولات مرتبط، روز به روز از دیگران و به ویژه از کشورهای عربی منطقه عقب تر می افتاد و بازارهای نفتی ما یکی پس از دیگری به دست آنها می افتاد.
نفت ما را نمی خریدند و اگر هم خریداری داشتیم، یا مانند هند پولش را نمی داد یا مثل چین، به جایش جنس می داد.
برای دریافت پول مان نیز باید به واسطه ها و دلال ها متوسل می شدیم و آنها با کسر درصدی از آن، پول نفت مان را از کانال های غیر رسمی به ما می رساندند. نفت خودمان را قاچاقی می فروختیم و قاچاقی پولش را می گرفتیم، بی هیچ عزتی!

امروز اما، به جای آن که زیر 12 میلیارد دلار درآمد داشته باشیم، 41 میلیارد دلار درآمد نفتی داریم و دستکم توانسته ایم حقوق کارمندان دولت و یارانه ها را بدهیم. همچنین بسیاری از معوقات پیمانکاران پرداخت شده است و آنها توانسته اند حقوق کارگران شان را بدهند. بسیاری از پروژه ها نیز که متوقف بودند، اندک اندک در حال راه اندازی هستند.

بله! تحولی شگرف در معیشت مردم به وجود نیامده است اما اگر برجام نبود، دولت از کجا می خواست همین حقوق اندک کارمندان و یارانه 68 میلیون نفر را بدهد؟
دو راه بیشتر وجود نداشت: یا باید یارانه ها را قطع می کرد و حقوق ها را مدام با ماه ها تأخیر می داد و می کاست و هزاران مشکل معیشتی پیش می آمد؛ یا باید پول بدون پشتوانه چاپ می کرد که در چنان صورتی، تورم به بالای صد در صد می رسید و قیمت های فعلی، چند برابر امروز می شدند. از هر اقتصاددان معتمدی هم که بپرسید همین را خواهد گفت.

منصف باشیم، منصف باشیم، منصف باشیم و قدر کسانی که به ایران خدمت کرده اند را بدانیم، فارغ از هر تعلق فکری و سیاسی.

ایران را دوست بداریم.