آیا اسد واقعاً رأی آورد؟

سؤال مهم این است که آیا انتخابات ریاست جمهوری در سوریه منطبق با استانداردهای جهانشمول دموکراسی بود؟ و آیا اسد واقعاً‌ پیروز انتخابات بود؟

همان طور که در صد مطلب گفته شد،‌ دموکراسی در جهان عرب، هرگز جدی نبوده است اما در میان خود کشورهای عربی، رده بندی هایی وجود دارد و همه شان یکسان عمل نمی کنند. مثلاً‌ در عراق بعد از صدام ،‌ استاندارد دموکراسی ارتقاء جدی داشته است یا در لبنان، گونه دیگری از دموکراسی رایج است. در مصر ،‌بعد از سه دهه "دموکراسی مبارک محور"،‌ اسلام گرایان جو زده اخوانی با رأی مردم بر سر کار آمدند و برغم انتخاب دموکراتیک شان،‌ رفتاری غیر دموکراتیک داشتند و سرانجام یک ژنرال از راه رسید تا یک عقب گرد تاریخی، دیکتاتوری جدیدی را از دل نمایش دمکراسی به وجود آورد. در لیبی هم نوعی دموکراسی آمیخته با هرج و مرج نهادینه شده جاری است که مختص این کشور است و قس علیهذا درباره سایر کشورهای عربی که هر از گاهی انتخابات برگزار می کنند.

در سوریه نیز بعد از ده ها سال حکومت تک حزبی بعثی ها،‌ بشار اسدی که بسان پدرش عادت به برنده شدن در انتخابات تک کاندیدایی (!) داشت،‌ زیر فشارهای جدی اصلاحاتی را انجام داد و برای اولین بار به انتخابات چند کاندیدایی تن داد که هر چند با استاندارهای یک انتخابات واقعی فاصله دارد،‌اما یک گام به جلو بود.

فارغ از آنچه منابع رسمی در سوریه اعلام کرده اند،‌ واقعیت مبتنی بر تحلیل و خبرهای موثق حاکی از آن است که مردم سوریه هم در انتخابات شرکت گسترده ای داشته و هم با رأی بالایی به اسد رأی داده اند.

این البته به معنای رضایت واقعی مردم سوریه از اسد نیست بلکه این حضور و این رأی ناشی از واقع نگری مردمی است که در خطرناک ترین وضعیت تاریخ معاصر خود قرار گرفته اند.

دموکراسی هر چند برای ملت ها، بسیار خوشایند است اما مقدم بر آن، امنیت است. مردم سوریه در سال 2011 (نوروز 1390 خورشیدی) منتقد جدی سیاست های تکروانه اسد بودند و اعتراضات خیابانی علیه او شکل دادند و نیروهای امنیتی اسد نیز آنان را سرکوب کردند.

اما در ادامه، این تقابل مردم آزادیخواه و حکومت اسد نبود که جریان یافت بلکه اسلامگرایان افراطی از سراسر جهان روانه سوریه شدند تا بتوانند بزعم خود ،‌ حکومت اسلامی را در عراق و شام برقرار سازند.

مردم سوریه اکنون می بینند که در مناطق تحت سیطره مخالفان،‌ چه بلایایی به اسم اسلام توسط متحجرین مسلح بر سر مردم می آید. سوری ها در دوران اسدها، در یک فضای بسته سیاسی می زیستند اما آزادی های اجتماعی آنان،‌ زبانزد کشورهای عربی بود، شهرهای بسیار امنی داشتند و معیشت شان مقبول بود. اینک اما می بینند که مخالفان مسلح، نه تنها قائل به آزادی های سیاسی نیستند، بلکه معیشت شان را هم نابود کرده اند و امنیت را از بین برده اند و آزادی های اجتماعی را نیز ممنوع می کنند،‌ به گونه ای که حتی مردم را به ضرب شلاق،‌ راهی صف های نماز جماعت می کنند!

طبیعی است در چنین شرایطی،‌ مردم سوریه اختلافات سیاسی خود با اسد را کنار بگذارند و با ترجیح "امنیت"‌ بر هر چیز، با رأی دادن به او -برغم اختلافات مبنایی شان- او را در برابر تروریست ها حمایت کنند.

اگر آمریکا و متحدانش واقعاً‌ معتقد به دموکراسی در خاورمیانه هستند، باید بین اسدی که توانسته با همین شرایط نیم بند،‌ رأی مردم را به دست آورد و تروریست هایی که بسیاری شان حتی سوری هم نیستند و به اذعان منابع اطلاعاتی غربی از 78 کشور جهان به سوریه رفته اند تا "جهاد"(!) کنند،‌ ولو با استدلال معروف "بد و بدتر"‌ از اولی حمایت کنند ولی بازی سیاست ،‌ ناپاکیزه تر از این این حرف هاست.

اسد،‌ البته شایسته تبرئه شدن در پیشگاه تاریخ به دلیل ایجاد شرایطی که منجر به تقابل دولت و مردم شد، نیست ولی او اکنون رأی ولو اضطراری مردم کشورش را گرفته و دارد با افراط گرایانی مانند داعشی ها و جبهه النصره که توحش شان عیان است می جنگد؛ تروریست هایی که یکی از آنها بعد از بازگشت به موطنش اروپا، یک علمیات تروریستی در بلژیک انجام داد و چهار نفر را کشت و این آغاز راه است.