بنا: کشتی فرنگی مدال می خواهد

عصر ایران ورزشی- فرنگی کاران کشتی یکی از امیدوار‌ترین‌ها برای کسب مدال هستند و در شرایطی به سفر المپیکی خود به لندن را شروع کردند که خیلی‌ها منتظر هستند تا موفقیت‌هایشان را در آوردگاه المپیک به نظاره بنشینند، آن هم در شرایطی که کشتی فرنگی ایران تا چند وقت پیش حرف چندانی برای گفتن نداشت. محمد بنا یکی از چهره‌های محبوب و البته مقبول ورزش ایران است و شاید بتوان گفت که حضورش یکی از دلیل‌های اصلی امیدواری به فرنگی کاران است. بنا در گفتگو با عصر ایران از موانع پیش روی کشتی فرنگی ایران در المپیک سخن گفت.

 از المپیک لندن چه انتظاری دارید؟

یا مرگ یا پیروزی! در این شرایط نمی‌گویم کدام کشتی گیر باید چه مدالی بگیرد و یا چه مدالی را برای کدام کشتی گیر کنار گذاشته‌اند. باید ۵ دوره کشتی بگیری تا مدال را به گردنت بیاندازند. هیچ کس در دنیا نمی‌تواند کشتی گیران ما را ببرد مگر اینکه خودمان ببازیم و یا اتفاقات غیرطبیعی مانند داوری رخ دهد. تنها می‌توانم بگویم که به هیچ وجه از کشتی گیران ما کم فروشی نخواهید دید.

 موضوعی که مهم است اینکه باید پس از وزن کشی کشتی گیران به خوبی به شرایط مسابقه برگردند البته وزن کم کردن در بین تمام سبک وزن‌های دنیا طبیعی است. در مسابقات جهانی ۲۰۰۵ کوئینتانای کوبایی را از سونا با برانکارد روی باسکول بردند و از روی باسکول هم او را با برانکارد به هتل منتقل کردند. وزن کم کردن برای سبک وزن‌ها طبیعی است، اما تدابیر ویژه‌ای برای کشتی گیران درنظر گرفته‌ایم تا همه حساب شده سروزن برسند.

به انتخاب مربیان المپیکی برسیم. چه شد که اسماعیل‌نژاد و نوربخش به المپیک نرفتند؟

ما همین طوری تصمیم گیری نکرده‌ایم بلکه از ماه‌ها قبل مسئله انتخاب مربی را زیرنظر داشتم و از قبل هم می‌دانستم باید چه مربیانی را باید به لندن برد. المپیک براساس سهمیه است و همه را نمی‌توانیم ببریم اما انتخاب مربیان برای لندن حساب و کتاب داشته و رفاقتی نبوده است.

خیرآبادی مربی اول تیم ملی است. قلاوند نیز از همه قدیمی‌تر بوده و از ابتدا کارمان را با هم در تیم ملی شروع کردیم. ضمن اینکه او دو شاگرد در این تیم دارد. رسول جزینی نیز مربی سنگین وزن‌ها است بنابراین انتخاب ما براساس اولویت بوده است. بر همین اساس من اسماعیل‌نژاد را به مسابقات گزینشی لندن اعزام کردم چون می‌دانستم شاید او جزء مربیان المپیک نباشد.

 البته هرکدام از این مربیان اگر ادعایی داشته باشند که چرا مرا نمی‌برید با جرات می‌گویم که بیجا است. من آنقدر آن‌ها را دوست دارم که حاضر بودم من نروم اما نوربخش و اسماعیل‌نژاد راهی المپیک شوند اما شرایط اجازه نمی‌دهد. از طرفی دیگر سفر رفتن مهم نیست. اگر قرار باشد یک مربی برای مسافرت بیاید صدسال دیگر هم نیاید بهتر است. در حال حاضر نیز هیچ مشکلی نداریم و نوربخش به همراه اسماعیل‌نژاد با جان و دل برای موفقیت تیم تلاش می‌کنند.

سؤال مشخص این است که چطور شد که کشتی فرنگی ایران توانست خود را به عنوان یکی از درجه اول‌های دنیا مطرح کند؟

این اتفاق خوبی است که افتاده و ما وظیفه داریم که از آن دفاع کنیم. در این چندساله همه در کشتی فرنگی تلاش کرده‌اند و در جامعه از کشتی فرنگی به عنوان یک رشته قوی صحبت می‌شود که هیچ موقع در گذشته این طور نبوده است.

البته انتظارات را هم تا حد زیادی بالا برده است.

بی‌توقع کار کردن راحت‌تر است و توقع استرس ایجاد می‌کند. ۴۰ سال است در المپیک‌ها مدال نگرفته‌ایم و اگر معقولانه و معمولی بخواهیم فکر کنیم با یک مدال هم برنده‌ایم اما با این تیم بزرگ و با این زحمات زیادی که کشیده شده است حیف است که فکر کنیم باید یک مدال بگیریم. اگر حمید سوریان با آن همه افتخارات را شانس مدال بدانیم پس امید نوروزی و سعید عبدولی که قهرمان جهان هستند چه؟ مگر اخلاقی، رضایی و باباجانزاده نیز پرامید نیستند؟ هیچ کدام از این‌ها را نمی‌توانیم کنار بگذاریم هر ۶ ملی پوش ما سابقه مدال گرفتن در جهان را دارند و حالتی بوجود آمده که در هر ۶ وزن این توقع می‌رود که بتوانند در المپیک مدعی باشند.


اما کشتی گیران ما همیشه کار سخت تری نسبت به رقبا برای مدال گرفتن داشته‌اند.

ما در کشتی فرنگی دنیا یک غریبه هستیم و برای جهان سخت است که مدال‌ها را ما بگیریم. هیچ زمانی مدال را به ما نداده‌اند بلکه با قدرت و شجاعت کشتی گیران بوده که مدال گرفته‌ایم به آذربایجان و کره و ترکیه و روسیه مدال داده‌اند اما به بچه‌های ما نه. کشتی گیران ما کسی را نداشته‌اند و به تنهایی و با جسارت و جنگندگیشان بوده که روی سکوهای جهانی رفته‌اند. اگر کشوری مثل آذربایجان کشتی گیران ما را داشت خیلی راحت‌تر مدال می‌گرفت. مگر دنبال قاسم رضایی و بشیر باباجانزاده نیامدند تا آن‌ها را به عضویت تیم ملی کشور خود درآورند و یا مگر سامان طهماسبی را نبردند؟

در کشتی فرنگی دست داوران برای حق کشی باز‌تر است تا در کشتی آزاد. برای اینکه کمتر اجازه حق کشی بدهیم چه راهکاری درنظر گرفته‌اید؟

ما این مشکل را داریم. به همین خاطر تاکید ما همیشه بیشتر روی امتیاز گرفتن در سرپا بوده است تا اجازه ندهیم کشتی به کلینچ بکشد و داور اعمال نفوذ کند. البته در المپیک نگاه‌های بیشتری به مسابقات وجود دارد و حق کشی‌ها با درصد کمتری نسبت به مسابقات جهانی صورت می‌گیرد اما اینطورنیست که اعمال نفوذ وجود نداشته باشد. به همین دلیل مهم‌ترین اصل در کشتی‌هایمان را روی امتیاز گرفتن در سرپا گذاشته‌ایم. و تنها روی قابلیت‌های ذهنی، فنی و جسمی ملی پوشانمان بیشتر کار کردیم. بعضی مواقع حتی وسط تشک هم داور مسابقه بی‌طرف نیست و در مقابل ما قرار دارد. همین داور مجاری که برای کلاس داوری به تهران آمده کشتی بین اخلاقی و آولوجا از ترکیه را ۲۸ دقیقه طول داد تا حریف اخلاقی نفس بگیرد و در ‌‌نهایت او را برنده کردند.