علی مطهری در استعفانامه اش: آیا ما حق یک سؤال هم نداریم؟!

علی مطهری عدم استفاده از اختیارات قانونی مجلس در طرح سوال از رئیس‌جمهور را علت استعفایش خوانده و در متن آن نوشته است: مخالفان سوال از رئیس‌جمهور یا از دوستان نادان رئیس جمهور و دولت و دیگر دشمنان دانای آنها.

به گزارش خبرآنلاین، در نامه استعفای علی مطهری خطاب به  علی لاریجانی ریاست مجلس شورای اسلامی آمده است:

 همان طور که مستحضر هستید نامه سؤال از رئیس جمهور با امضای صد تن از نمایندگان محترم در تاریخ 5/4/90 - پس از یک انتظار طولانی برای فرا رسیدن وقت مناسب از نظر رعایت شرایط کشور- به رئیس وقت جلسه علنی مجلس جناب آقای مهندس باهنر تحویل داده شد و ایشان نیز در بالای آن اعلام وصول نمودند.

اما روز بعد، در جلسه هیئت رئیسه، یکی از اعضا مأمور شد که امضاها را پس بگیرد و عضو دیگر نیز مأمور شد که طی مصاحبه‌ای مخالفت هیئت رئیسه مجلس با سؤال از رئیس جمهور را در رسانه‌ها اعلام کند. یعنی به جای آنکه هیات رئیسه محترم پس از دریافت نامه سؤال، طبق قانون آیین‌نامه داخلی مجلس بلافاصله آن را به جریان اندازد و سؤالات را به کمیسیون‌های مربوط ارسال کند، درصدد انهدام طرح سؤال برآمد.

البته پس از نامه محرمانه اینجانب به جناب عالی- که رونوشت آن به سایر اعضای هیئت رئیسه تقدیم شد- و تهدید به استعفا در صورت ادامه این روند، این عملیات ویژه متوقف شد. با اقدامات هیات رئیسه 14 نفر از امضاکنندگان امضای خود را پس گرفتند و غالبا افرادی بودند که از ابتدا هم محکم نبودند.
البته برخی از همان افراد اکنون می گویند ما آن زمان را مناسب نمی دانستیم و امروز را مناسب می دانیم و در واقع امضای خود را پس نگرفته ایم.

مطهری می افزاید: به هر حال، پس از مذاکره با هیئت رئیسه بنا شد این سؤال در فرصت مناسب به جریان افتد اما مدتی گذشت و خبری نشد. کم‌کم بهانه‌هایی مطرح شد که مثلا آقای احمدی‌نژاد اکنون زخم خورده است و ممکن است در صحن علنی پروژه‌ای مانند مناظرات انتخاباتی را پیاده کند و شاید رهبر انقلاب نیز به خاطر همین ملاحظات مخالف باشند. برای رفع این نگرانی‌ها تعدادی از امضاکنندگان پیشنهاد دادیم که هیئت رئیسه سؤالات را به کمیسیون‌ها ارجاع نماید تا طبق آیین‌نامه، نماینده رئیس جمهور در حضور نماینده سؤال‌کنندگان پاسخ گوید. اگر همچنان 72 نفر از امضاکنندگان قانع نشدند و قرار بر حضور رئیس جمهور محترم در صحن علنی شد، آنگاه می‌توان برای رفع آن نگرانی‌ها به درخواست چندتن از امضاکنندگان و تصویب مجلس، رئیس جمهور در جلسه غیرعلنی حضور یابد .

این پیشنهاد را تقدیم جناب عالی کردم و شما تلقی به قبول نمودید و قول دادید که اقدام نمایید. تا این که از چند روز پیش زمزمه‌هایی از سوی برخی اعضای هیئت رئیسه در رسانه‌ها به گوش می‌رسد که تعداد امضاها از حد نصاب کمتر است و هرگاه به حد نصاب برسد مطرح می‌شود.

در حالی که اساسا امضاکنندگان به فکر پس گرفتن امضا نبوده‌اند و اگر امضای جدیدی پس گرفته شده باز با طراحی هیئت رئیسه بوده است که به جای اجرای آیین‌نامه درصدد انهدام طرح سؤال برآمده است. همچنین گفتند بسیاری از امضاها در زمان خانه نشینی آقای رئیس جمهور جمع شده و بعد از آن، امضاکنندگان منصرف شده اند، در حالی که تنها دوازده امضا از صد امضا در آن روزها گرفته شد.

اکنون عرض می‌کنم که ما حاضریم حتی یک سؤال از آن ده سؤال به کمیسیون مربوط ارجاع شود و اگر منجر به حضور رئیس جمهور در صحن علنی گردید و آن نگرانی‌ها وجود داشت باز حاضریم درخواست جلسه غیرعلنی بدهیم. آیا بیش از این می‌توان کوتاه آمد؟!

در مقابل رئیس جمهوری که علنا می‌گوید فلان قانون را اجرا نمی‌کنم، آیا ما حق یک سؤال نداریم؟! آن هم سئوالی که رای گیری برای قانع شدن یا نشدن مجلس ندارد. آیا امضای صد نماینده ارزش توجه ندارد؟! تحقق سئوال از رئیس جمهور در هر شرایطی، نشانه استحکام نظام جمهوری اسلامی و وجود دموکراسی واقعی در این نظام است.

وی در بخش دیگری از این نامه با انتقاد از این که برخی در این باره نیز از رهبری هزینه می کنند نوشت:

اصولا اگر رهبر انقلاب در چنین موضوعاتی نظر مخالف داشته باشند در نطق عمومی خود اعلام می نمایند و همه از طریق صداوسیما و سایر رسانه ها با خبر می شویم. ایشان مسئله ای پنهان از مردم ندارند و اگر نظری در چنین اموری داشته باشند مانند امام خمینی(ره) مسئولیت انجام یا عدم انجام امر مورد نظر را به عهده می گیرند. علاوه بر این که اساسا اجرای طرح سؤال از رئیس جمهور موجب تفاهم بیشتر دولت و مجلس خواهد شد و حتی بیشتر به نفع رئیس جمهور است که فرصتی می‌یابد تا سوء تفاهمات وکدورتها را برطرف نماید. قبلا گفته‌ام دو گروه با طرح سؤال از رئیس جمهور مخالفند، یکی دوستان نادان رئیس جمهور و دولت و دیگر دشمنان دانای آنها.

به هرحال با توجه به این که هیئت رئیسه محترم بر خلاف قانون آئین نامه داخلی مجلس همچنان درصدد منتفی کردن طرح سؤال است و مجلس قادر به استفاده از اختیارات قانونی خود در انجام کارهای اساسی نیست، بدین وسیله استعفای خود را از نمایندگی مردم تهران، شهرری، اسلام‌شهر و شمیرانات – که قادر به استیفای حقوق آنها نیستم – اعلام می‌نمایم. مستدعی است اقدام قانونی انجام گردد.

 
متن سوال نمایندگان از رئیس‌جمهور نیز به این شرح است:
 با اهداء سلام، به استناد اصل هشتاد و هشتم قانون اساسی و ماده 196 و 197 آیین نامه داخلی مجلس شورای اسلامی، ضمن تقدیر از خدمات فراوان دولت در حوزه های مختلف، بدین وسیله سئوالات زیر از رئیس جمهور محترم با یکصد امضا جهت طی مراحل قانونی و روشن شدن اذهان نمایندگان محترم و رفع سوء تفاهمات و به منظور تقویت نظام جمهوری اسلامی ارائه می گردد:

1. چرا قانون تسهیلات ارزی برای متروی تهران و کلان شهرها و حمل و نقل عمومی سایر شهرها، علی رغم نیاز مبرم این شهرها به روان سازی ترافیک، خصوصا با آغاز هدفمند شدن یارانه حاملهای انرژی، ابلاغ و اجرا نشد؟

2. وزیر ورزش و جوانان پس از پنج ماه از ابلاغ قانون تشکیل وزارت ورزش و جوانان با نامه ای غیر معمول به مجلس معرفی شد، آیا این امر نوعی تلاش برای گریز از اجرای قانون نیست؟

3. طبق آمار رسمی نرخ رشد اقتصادی کشور در سال 89 زیر 1% بوده و اگر نرخ اعلام شده از سوی صندوق بین المللی پول را بپذیریم حدود 3% بوده است در حالی که طبق برنامه باید حداقل 8% باشد. آیا این امر حاکی از ضعف مدیریت اقتصادی کشور نیست؟ همچنین با این نرخ رشد آیا ممکن است یک میلیون و ششصد هزار شغل در کشور ایجاد شده باشد؟

4. مبلغ 1500 میلیارد تومان بودجه ارتقاء شاخصهای فرهنگی کشور در قانون بودجه سال 1389 چگونه هزینه شده است؟

5. قانون هدفمند کردن یارانه ها پنج ساله بوده است در حالی که میزان افزایش بهای برخی حاملهای انرژی نشان می دهد که دولت مدت اجرای آن را کمتر از 3 سال در نظر گرفته است. در نتیجه مردم باید فشار غیر لازمی را در پرداخت بهای مثلا گاز مصرفی تحمل نمایند. همچنین سهم بخش تولید صنعتی و کشاورزی تا کنون به درستی پرداخت نشده و باعث گران تمام شدن هزینه تولید کالا و محصول گردیده است. چرا دولت مقید به اجرای قانون مجلس نیست؟

6. مقاومت یازده روزه جناب عالی در مقابل حکم حکومتی رهبر انقلاب اسلامی مبنی بر ابقای حجت الاسلام مصلحی وزیر محترم اطلاعات چه توجیهی دارد؟

7. چه ضرورتی وجود داشت که آقای منوچهر متکی وزیر سابق امور خارجه در زمان ماموریت خود به سنگال عزل شود به طوری که علاوه بر تحقیر شخصیت ایشان، نظام جمهوری اسلامی ایران در سطح جهان آسیب ببیند؟

8. این سخن جناب عالی که مجلس در راس امور نیست، چه هدفی را دنبال می کند؟

9. چرا جناب عالی با علم به اینکه انتقاد از برخی مجریان "قانون عفاف و حجاب" در رسانه ملی موجب کاهش اقتدار نظام در این حوزه و بدتر شدن وضع پوشش اسلامی در جامعه خواهد شد، در برنامه زنده تلویزیونی ضمن متهم کردن برخی مجریان این قانون، بر خلاف اجماع فقها بر وظیفه دولت اسلامی در آن مرتبه از امر به معروف و نهی از منکر که نیازمند اعمال قانون است، با اعلام این مطلب که راه حل این مسئله منحصر به کار فرهنگی است، از دولت سلب مسئولیت نمودید و پس از مخالفت گسترده مراجع تقلید، ائمه جمعه، علمای بلاد و نمایندگان مجلس با سخنان شما، در مصاحبه زنده تلویزیونی بعدی اعلام کردید که سخن من همان است که گفتم. این رفتار شما چگونه توجیه می شود؟

10. چرا نظریه "ترویج مکتب ایران به جای مکتب اسلام" را که توسط رئیس دفتر شما بیان شد علی رغم ضدیت با مبانی انقلاب اسلامی و مخالفت قاطبه مراجع عظام تقلید و علمای بزرگ و دلسوزان نظام، تایید و بر آن تاکید نموده باعث تنزل جایگاه انقلاب اسلامی و زنده شدن تعصبات قومی در میان مسلمانان و سوء استفاده مخالفان وحدت اسلامی گردیدید؟ اصولا چرا از گروه موسوم به "جریان انحرافی" علی رغم هشدار و اعلام خطر علمای بزرگ اعلام برائت نمی کنید بلکه از این افراد دفاع می نمایید؟