عصرایران؛ مصطفی داننده- پول دارند به اندازه‌ی مردمان یک شهر و دوست دارند قبرستان‌شان هم مثل زندگی‌شان لاکچری باشد. دوست دارند وقتی به خاک سپرده می‌شوند، بالای قبرشان درختان سبز، بلبلان آوازخوان و جوی آبی روان باشد.
پول‌دارها از وقتی به دنیا می‌آیند تا وقتی از دنیا می‌روند، جهانی متفاوت از دیگران دارند. به قول قدیمی‌ها دارندگی و برازندگی!
پولدار و فقیر بودن مختص ایران نیست و همه جای دنیا ثروت‌مندان زندگی متفاوتی نسبت به دیگران دارند اما قرار ما در ایران این نبود.
قرار نبود که پولدار بودن تبدیل به یک فضیلت شود و مردم به جای رسیدن به مرتبه انسانی به دنبال رسیدن به جایگاه مادی باشند.
نویسنده و بسیاری از آنهایی که این نوشتار را می‌خوانند متولد بعد از انقلاب هستند و شعارهای ابتدای انقلاب را شنیده و خوانده‌اند. شعارهایی که دم از انسانیت و معنویت می‌زد.
آنهایی که دهه شصت را درک کرده‌اند، می‌گویند واقعا شعارهایی که داده می‌شد در زندگی مردم و مسؤولان ساری و جاری بود. در آن زمان آنهایی که ردای مسؤولیت به تن میکردند به دوست‌های ندار خود می‌بالیدند نه کسانی که حاضر هستند کل لواسان را به نام آنها بزنند.
دیدن قبرستان‌های لاکچری اصلا عجیب نبود. باید هم در زمانه‌ای که پول تبدیل به خدا شده است، ملت به دنبال قبرهای زیبا و سرسبز باشند. زمانی همه نگران زیر قبر بودند و آینده‌شان در جهان باقی اما زندگی پر زرق و برق، کاری کرده است که برخی حتی بعد از مرگ هم به فکر حرف مردم و قضاوت آنها هستند.
واقعا باید کمی نگران شد، قبر که خانه آخرت است سوژه‌ی چشم‌و هم‌چشمی شده است. می‌گردند سنگ قبری زیباتر از سنگ قبر دیگر پیدا کنند تا چشم فامیل را در بیاورند و به خانه ابدی مرده‌شان ببالند که دیدید ما برای پدرمان چه سنگ‌تمامی گذاشتیم و شما نتوانستید.
در جامعه‌ای که سنگ قبر عامل تفاخر باشد، قطعا انسانیت قربانی می‌شود. قطعا آدم‌هایی که مهربانی و انسان بودن برایشان الویت است محکوم می‌شوند.
در چنین جامعه‌ای است که می‌گویند اگر گرگ نباشی، کلاه‌ات پس معرکه است. گرگ بودن یعنی رحم نکردن به دیگران. یعنی آسان نگرفتن به خانواده، هم محله‌ای، هم شهری و هم وطنت.
در جامعه‌ای که همه گرگ باشند، دیگر خبری از مهربانی نیست چون همه یادگرفتند دریده باشند و دیگران بدرند.
حتما شنیده‌اید که : «عاقبت گرگ زاده گرگ شود/ گرچه با آدمی بزرگ شود» گرگ‌بودنِ امروز ما باعث می‌شود که فردا فرزندانمان هم وارد این چرخه شوند و سعی کنند گرگ باشند، چون یاد گرفته‌اند "آدم خوب بودن" در این جامعه یعنی زندگی سخت، زندگی که هشت‌اش همیشه گرو نه است.
___________________
بیشتر بخوانید؛
*خطر «جنگل» شدن جامعه را جدی بگیریم
*ما ویروس «پول» گرفتهایم نه کرونا!
*دچار کوری سفید شده‌ایم!
فکر کردی کسانی که این کارها رو میکنن کی هستن؟
یا مسوول بودن تو جمهوری اسلامی یا رابطه نزدیکی با مسوولان داشتن
کانون افساد شده!
تلاش برای افزودن بر مال و جاه و زینت و این امور تا دیدن قبر‌ها شما را به خود سرگرم می‌کند؛ یعنی شما از روز ولادت تا زمان مرگ به خود هیچ فرصتی نمی‌دهید تا به آینده و سرنوشت فکر کنید و تا رسیدن پایتان به گور مشغول زیاده‌خواهی هستید. پس زیاده‌خواهی شما را از اندیشیدن به سرنوشت و به آینده و به حقیقت زندگی بازداشته است. شما هیچ فرصت و ساعتی را در همه عمر خود برای فکر کردن نگذاشته‌اید.
آخه از خونه ما هم لاکچری تره....
تا ثریا می رود دیوار کج
اگر مسلمان هستیم و قرآن را باور و قبول داریم و این آیه شریفه که می فرماید : "رسول خدا برای شما الگوی نیکی است " را حقیقتا قبول داشته باشیم باید برگردیم ببینیم آیا اعمال ما منطبق بر این الگو هست یا نه.
حضرت حمزه شخصی است که از طرف رسول خدا بعنوان سیدالشهدا نامیده شده و چندین فرزند پیامبر نیز در زمان حیات خودشان از دنیا رفته اند.
همچنین بعد از وفات حضرت زهرا ، حضرت امیر سالیان متمادی بعنوان خلیفه و حاکم جامعه اسلامی در راس نظام بوده اند . کدام یک از این افراد ( رسول خدا و حضرت علی ) برای سیدالشهدا ، حضرت زهرا ، فرزندان پیامبر ، شهدای جنگ های بدر ، احد ، خیبر و... بارگاه درست کرده و کاروان های راهیان نور راه انداخته اند؟
اعمالی که از شیعیان امروزی و از بزرگترین مشوق و مروج آن نظام جمهوری اسلامی شاهد هستیم بیشتر ناظر بر سوره مبارکه تکاثر است تا اسوه قرار دادن رسول خدا.
بدیهی است وقتی صاحبان قدرت مادی و معنوی برای خود و افراد مورد علاقه شان بارگاه می سازند و حتی با خواب یک فردی چنان زیارتگاهی می سازند که تبدیل به شهرک می شود . مسلما افراد دیگری نیز در وسع خودشان برای افرادی که از بعد مادی و معنوی برایشان عزیز هستند رفتار مشابهی خواهند داشت.
نه نویسنده محترم و خوش قلم!
باید خیلی خیلی نگران شد!!
اصلا باید فریاد زد باید همه جا هشدار داد؛
واقعا قرار ما این نبود و به کجا رسیده ایم؟!
چرا کسی نمی پرسد از کجا آورده اند؟
چرا جلوی این همه تفاخر و تجمل گرایی با هر ابزار قانونی گرفته نمیشه تا باعث شرمندگی فقر و تفرعن اغنیا نباشه؛ کجاست مساوات و برابری و برادری؟!
کجا رفت عدالت و ...
دوست عزیز من دهه شصت را درک کردم ، آن موقع هم شعار بود و شعار فساد امروز حاصل شعارها و عملکرد مدعیان دهه شصت و قبل و بعد از آن است . آن موقع هم خبری نبود . روزگار دیگری بود اما خبری نبود . اینقدر خودمان و خودتان را با افسانه های اینچنین سرگرم نکنیم و نکنید .