عصر ایران – بلافاصله پس از پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری نخستین منبعی که در رسانه های داخلی و خارجی مورد توجه قرار گرفت کتاب « امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای » نوشته او - در مقام رییس مرکز تحقیقات استراتژیک - بود که در آن از ابتدا تا انتهای پرونده هسته ای در دوران مسوولیت خود را باز گفته است.
درباره این کتاب بسیار گفته و نوشته شده و این یادداشت کوتاه قصد بررسی آن یا کتاب دیگری که به رابطه امنیت ملی و مسایل اقتصادی پرداخته را ندارد. بلکه غرض، بیان این نکته است که اتفاقا یکی از وجوه متمایز کننده او و دیگر کاندیداها همین ثبت خاطرات بود.
زمان به تندی می گذرد و اتفاقات امروز به خاطره و تاریخ بدل می شود و در این میان خاطرات رجال سیاسی منبعی برای آشنایی رخداد های هر دوران است.
تصور کنید اعتماد السلطنه خاطرات خود را نمی نوشت یا اسدالله علم، اقدام به ثبت خاطرات خود در چند مجلد نمی کرد. در این صورت تصویر ما از دوران قاجار و پهلوی تا چه حد ناقص می بود؟
پس از انقلاب نیزشاید تنها مقامی که به صورت مرتب و روزانه خاطرات خود را ثبت و منتشر کرده آقای هاشمی رفسنجانی است. این خاطرات نیز منبع مهمی در تاریخ جمهوری اسلامی به حساب می آید.
اکنون می توان از حسن روحانی خواست رویه خاطره نویسی را ادامه دهد و اگر مجال نگارش کتاب در حجم «امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای » یا اقتصادی فراهم نیست ثبت خاطرات روزانه به روش هاشمی رفسنجانی را در برنامه روزانه (و در واقع شبانه) خود قرار دهد.
بنابراین می توان گفت یا توصیه کرد: باز هم بنویسید آقای رییس جمهور!