در اردیبشهت سال 1389 ، عصرایران طی گزارشی به معرفی 30 میلیاردر ایرانی که دارای ثروت شفاف هستند و در عین حال عضو اتاق بازرگانی اند پرداخت.
در آن گزارش آمده بود :به لطف سامانه های مالیاتی و مالی کشورمان ایران، دو دسته ثروتمند وجود دارند: دسته اول که همیشه هم بحث برانگیز بودند، رانتی هستند و زمین خوار و ... اینها را کسی نه می شناسد، نه دیده، نه حساب هایشان معلوم است. لااقل 5 سالی هم هست که اسمشان از نوک زبان، به بیان نرسیده و هنوز مردم منتظر شنیدن نامشان هستند و مدارک ثروت نامشروعشان.در ضمن وقتی نام شان از نوک زبان بزرگان به مقام بیان نرسیده، انتظار زیادی است که از قلم ما بچکد!
پس اجازه بدهید سراغ دسته دوم برویم، همان ها که ثروتمند هستند، اما شناخته شده اند و به خاطر شناخته شده بودنشان، مالیات می دهند. مالیاتی که کوچه های شهرمان را با آن اسفالت می کنند، صدا و سیمای مان را با آن می چرخانند و... برای پیدا کردنشان باید کمی بگردیم.
در فهرست زیر، هرجا که دیدید، نام شرکت یا کارخانه ای آمده است، بدانید که در آن بنگاه اقتصادی، اشخاص زیادی کار می کنند و به واسطه تولید، چرخ اقتصاد خانواده شان می چرخد ؛ پس قابل احترام هستند.
و پی از این مقدمه اسامی 30 ثروتمند را اعلام کردیم.
این گزارش علاوه بر باتاب های داخلی و بین المللی ، واکنش های متعددی نیز در میان افراد فهرست مذکور داشت ؛ برخی اعلام کردند که به میلیاردر بودنشان افتخار می کنند ، برخی دیگر گفتند که بعد از آن گزارش دوست و دشمن شان را شناختند ، عده ای می گفتند که از وقتی گزارش منتشر شده ، با نگاه ها و انتظارات عجیب از طرف اطرافیانشان مواجه شده اند و ... . در این میان ، امروز پیامی از سوی آقای محمدرضا حیدری ، نفر 26 لیست مذکور به دستمان رسید که ایشان اعلام کردند میلیاردر نیستند و راضی به درج نامشان در ان فهرست نبوده اند. از این رو ، با توجه به این که اصل بر صحت است ، سخن و پیامشان را صحیح و درج نامشان در فهرست را ناروا دانسته و نام ایشان را از سیاهه مذکور حذف کردیم و از این بابت پوزش می خواهیم.
امید که روزی فرابرسد که در این کشور ، ثروتمند بودن از راه قانونی ، یک افتخار عمومی محسوب شود و نگاه های مردم به ثروتمندانی که سرمایه شان را در راه تولید و اشتغالزایی در کشور خودمان به کار می برند ، اصلاح شود.
از منظر دینی هم کار و تولید ثروت برای توسعه جامعه ستایش شده است ، کما این که حضرت علی علیه السلام در نامه خود به مالک اشتر ، بر موقعیت ممتاز کار آفرینان جامعه یعنی بازرگانان ، صنعتگران و تولید کنندگان و کشاورزان تأکید می فرمایند و تصریح می دارند که "كار طبقات مختلف جامعه استوار نشود جز با بازرگانان و صنعتگران كه فراهم مىشوند و با سودى كه به دست مى آورند، بازارها را برپا مىدارند و كار مردم را كفايت مىكنند در آنچه كه ديگران مانند آن نتوانند."(نهج البلاغه نامه شماره 53)
بنابراین ، کسانی که از راه های قانونی ، ثروت فراهم می کنند و در کار تجارت و تولید به کار می گیرند از منظر دین هم محترم اند و اساساً کار جامعه جز با وجود آنها ، قوام و دوام نمی یاید.
عقل هم جز این را تأیید نمی کند ؛ اگر سرمایه تجمیع شده ای نباشد کارخانه ای بنا نمی شود تا مردم در آن به کار مشغول شوند و خانواده هایشان را اداره کنند و چرخ اقتصاد کشور رونق گیرد.