از حیث حقوق شهروندی، تفاوتی بین آن‌ها و سایر شهروندان اسرائیل وجود ندارد ولی در عمل موارد متعددی را می‌توان مثال زد که حقوق شهروندی آن‌ها نقض می‌شود. با این حال در حد نقض حقوق انسانی فلسطینی‌های کرانۀ باختری و نوار غزه نیست

وینستون چرچیل سیاستمداری بود که رتوریک قابل توجهی داشت. چرچیل نویسنده‌ای زبردست بود که جایزۀ نوبل ادبیات را هم در دهۀ 1950 کسب کرد. او در جریان جنگ جهانی دوم ضمنا سخنرانی‌های موثرش را خودش می‌نوشت. متن سخنرانی‌های او غنای ادبی بالایی داشتند و او آن‌ها را با بیانی موثر در نطق‌های رادیویی‌اش ایراد می‌کرد.

دولت کورپورات خاستگاه فاشیستی دارد ولی پس از جنگ جهانی دوم، کورپوراتیسم لیبرالی پدید آمد که در آن حکومت با استفاده از سازمان‌هایی اداره می‌شود که به مقامات دولتی، گروه‌های کارفرمایان و اتحادیه‌های کارگری اجازه می‌دهد با یکدیگر به طور مستقیم مذاکره کنند.

سکولاریسم صرفا به "این دنیا" توجه دارد و قانونگذاری و تعلیم و تربیت و مدیریت و حکمرانی را سامان دنیوی می‌دهد. یعنی قانونگذاری و حکمرانی و کلا همۀ امور مربوط به عرصۀ عمومی در یک جامعۀ سکولار، بدون توجه به "مصالح اخروی افراد" صورت می‌گیرد و تامین این مصالح را به خود افراد واگذار می‌کند.

شمول‌گرایان دین خود را حاوی حقیقت و واصل به نجات می‌دانند اما چون به نوعی "شمول" در عقیدۀ دینی خودشان نسبت به ادیان دیگر قائل هستند، سایر ادیان را هم تا حدی بهره‌مند از حقیقت و لاجرم بر صواب می‌دانند.

  پلورالیسم صرفا رویکردی به ادیان نیست بلکه وجوه دیگر هم دارد. پلورالیسم اجتماعی و فرهنگی و سیاسی تا حد زیادی با مدرنتیه و لیبرالیسم هم‌سویی دارند. لیبرالیسم، برخلاف مارکسیسم و قرائت‌های سنتی از ادیان، حقیقت را چندان روشن نمی‌داند...

«حق توسعه یکی از حقوق جدایی‌ناپذیر بشری است که از رهگذار آن هر باشندهٔ انسانی و تمامی مردمان استحقاق آن را دارند که در توسعه‌ای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی که در آن تمامی حقوق بشر و آزادی‌های بنیادین تحقق می‌یابد، مشارکت جسته، سهیم گشته و بهره‌مند گردند.»

از چهره‌های برجستۀ عصر روشن‌گری می‌توان به ولتر، روسو، کانت، مونتسکیو، لاک، هیوم و دیدرو اشاره کرد. همان طور که دانشمندی چون نیوتن پشتوانۀ علمی عصر روشن‌گری بود، فیلسوف برجسته‌ای چون دکارت نیز پشتوانۀ فلسفی روشن‌گری محسوب می‌شود.

مشهورترین مورد ایجاد تلفن قرمز، ارتباط تلفنی بین رهبران آمریکا و شوروی در جریان بحران موشکی کوبا در سال 1962 بود. برقراری این خط ارتباط مستقیم بین مقامات دو کشور، معمولا نشانۀ بی‌اعتمادی آن کشورها به یکدیگر است.

 یک تلقی این است که موضع سیاسی اشخاص نه بر مبنای اصول‌شان بلکه بر حسب تغییر اوضاع سیاسی تغییر کند. فرصت‌طلب به این معنا یعنی کسی که طرفدار "حزب باد" است و نگاه می‌کند تا ببینید باد به پرچم چه کسی می‌وزد و سپس جانب آن فرد یا گروه را می‌گیرد.

رادیکال‌ها غالبا نظر مساعدی نسبت به "انتخابات" ندارند. در بهترین حالت، انتخابات را نهادی نسبتا قابل استفاده اما به شدت ناکافی برای تغییرات سیاسی و اجتماعی مد نظرشان می‌دانند. به همین دلیل، هر گاه مردمِ خواهانِ تغییرات سیاسی و اجتماعی حضور پررنگ و مکرری در خیابان‌ها داشته باشند، یعنی "عصر رادیکالیسم" فرا رسیده است.

در جهان کنونی، سنگاپور یک دولت‌شهر تمام‌عیار و موفق است. اگرچه هنگ‌کنگ را هم دولت‌شهر می‌نامند، ولی هنگ‌کنگ نهایتا بخشی از جمهوری خلق چین است. در واقع سنگاپور رسما یک دولت‌شهر است ولی هنگ‌کنگ عملا یک دولت‌شهر است.

بلشویک‌ها مواضع سفت و سخت‌تری نسبت به منشویک‌ها داشتند. در زبان روسی "بلشویک" به معنای "اکثریت" و "منشویک" به معنای "اقلیت" است. در حزب سوسیال‌دموکرات روسیه، پس از بروز اختلافات گوناگون، طرفداران لنین در اکثریت بودند.

مفهوم دیکتاتوری پرولتاریا، ذاتا دلالت داشت بر "دیکتاتوری اقلیت". ولی ایراد بزرگترش این بود که به "دیکتاتوری موقت" هم منتهی نشد بلکه دیکتاتوریِ دائمی‌ای پدید آورد که فقط با فروپاشی حکومت‌های سوسیالیستی/کمونیستی از بین رفت.

اکثر تحقیقات مربوط به رابطۀ توسعه و دموکراسی، توسعۀ اقتصادی را مقدم بر توسعۀ سیاسی می‌دانند. اگرچه موارد تاریخی خاصی هم بوده‌اند که این حکم کلی را نقض کرده‌اند، ولی غالبا چنین بوده که ابتدا توسعۀ اقتصادی حاصل شده، سپس توسعۀ سیاسی.

طبق نظر مارکس، "کمونیست چینی" انسانی بود که نباید پدید می‌آمد! اما چنین انسانی در تاریخ ظهور کرده بود و طبیعتا مائو به جای اینکه خودش و پیروانش را نفی کند، نظریۀ ماتریالیسم تاریخی یا دست کم جوهرۀ این نظریه را نفی کرد.

فردریش انگلس در یکی از پاورقی‌های کتاب "مانیفست کمونیست" نوشته‌ است : «غرض از پرولتاریا طبقۀ کارگران دستمزدیِ عصر حاضر است که چون از خود هیچ گونه ابزار تولید ندارند مجبور شده است برای ادامۀ زندگی به فروش نیروی کار خود تن در دهد.»

اجرای پروژۀ جنگ ستارگان مستلزم به‌کارگیری فناوری بسیار پیچیده و نوظهوری بود و به تعبیر یکی از دانشمندان آمریکایی، تحقق سومین انقلاب صنعتی جهان راایجاب می‌کرد که تحول عظیمی در فناوری فضایی و استراتژی نظامی پدید می‌آورد.

جنگ پیش‌گیرانه مبتنی بر دو پیش‌فرض است: وقوع جنگ در آینده اجتناب‌ناپذیر است؛ ضربۀ اول قاطع و کارا خواهد بود. جنگ پیش‌دستانه، واکنش به یک حملۀ قطعی و قریب‌الوقوع محسوب می‌شود.

نظام کاستی به نظامی اطلاق می‌شد که در آن هیچ گونه تحرک اجتماعی و پویایی گروهی در کار نبود و به همین دلیل انتقال از یک کاست به کاست دیگر تقریبا غیرممکن بود. بویژه حرکت از کاست پست‌تر به کاست بالاتر.