جای نگرانی نیست؟

عصر ایران ؛ سیمین ثقفی - از تاکسی که پیاده شدم، به سمت ایستگاه متروی طالقانی وسط جمعیتی که از مترو بیرون آمده بودند چشمم افتاد به دو چهره چشم بادامی که حالا شاید هم چینی نبودند اما من با توجه به جو و شرایط موجود فکر کردم چینی اند و ناگهان با نگرانی از خودم پرسیدم اینها اینجا بدون ماسک چه می کنند؟

بعد دوباره به خودم آمدم و گفتم شاید هم چینی نباشند! اصلا شاید ماه هاست همین جا در تهران خودمان زندگی می کنند و تازه قصد داشتند برای سال نوی چینی به کشورشان باز گردند که انهم با این وضعیت میسر نشده ...

همین چند ساعت پیش هم چند خبر و عکس از حضور گردشگران چینی در شهرهای مختلف دیدم از تبریز و یزد و کاشان و تهران تا شهرهای جنوبی کشور. تصاویری که راویان نگران آنها اهل سفر بودند. برای اغلب آنها که اهل سفر هستند، روبروشدن با چالش ها و حوادث و موقعیت های غریب بخشی از روزمره زندگی به حساب میاید اما با این وجود باز هم شرایط، به طور ناخودآگاه، ذهنیتی همراه با نگرانی ایجاد کرده است.

نگرانی که در هر سطحی از جامعه به گونه ای خود را می نمایاند. از تیم های پروازی، نیروهای فرودگاه ، حمل و نقل و راهنمایان تور گرفته تا پرسنل هتلها که به هر روی شاید مهمان نوازی معروف ایرانی شان حالا به غباری از این نگرانی آلوده شده باشد.

افرادی که بنا به موقعیت شغلی خود ناچارند با این میهمانان که تا همین دو هفته پیش قرار بود رونق دهنده گردشگریمان باشند و شکوهی از ایران را در تعطیلات خود ببینند، روبرو باشند اما آیا صنعت گردشگری نوپای ایران زمینه آموزش و آمادگی لازم را برای روبرو شدن با چنین موقعیت هایی برای نیروهایش پدیدآورده بوده؟!

واقعیت این است که شاید باید به ویروس کرونا به دید هزاران ویروس دیگری که تا به حال شایع شده یا شایع خواهند شد نگاه کنیم. ویروس هایی که زمانی به دلیل نبود امکانات ارتباطی گسترده از محدوده ای فراتر نمی رفتند اما حالا به لطف جهانی شدن، می توانند دنیایی را حیران قدرت بیماری زایی خود بکنند.

همین چند سال پیش بود که ویروس کشنده ای از خانواده انفلوانزا شیوع پیدا کرد و جهانی شد و کمی قبل تر از آن "سارس". پیش از آن هم ناگهان ویروس "اچ آی وی" شده بود یکی از نگران کننده ترین دغدغه های بشر امروزی که انگار هرچه رو به پیشرفت می رود، روح و روانش ناتوان تر می شود.

و حالا ویروسی به نام کرونا که از وقتی آمده با خود قصه های زیادی را هم آورده است؛ شاید سالی که به نام "موش" نام گرفته دارد انتقام خود را از مردمان سرزمینی که بی مهابا هرچه جانور خزنده و جهنده و پرنده است را بر سر سفره هایشان می گذارند، می گیرد.

شاید هم لازم بوده تا این ارابه جهان گیری اقتصاد چین، ترمزی بیولوژیک بیابد و لختی تامل ... اما هر چه هست دنیا و هرآنچه در آن است امروزه با بیماری کشنده ای دست و پنجه نرم می کند که هر چند مطمئنم در چنته دانش مدرن یا سنتی بشرراه هایی برای مهار آن وجود دارد اما به هرروی انسان معاصر را آن هم در نخستین ماه سال نوی میلادی و در آستانه سال نوی چینی و بعد هم نوروز باستانی دستخوش نگرانی کرده و می توان گفت بیشترین تاثیر را بر صنعت گردشگری دنیا گذارده است.

چینی ها در سالهای اخیر تبدیل به یکی از بزرگترین گروه گردشگران بسیاری از کشورها هستند از استرالیا و سنگاپور و تایلند و مالزی تا ماکائو وهنگ کنگ و مغولستان و ژاپن در آسیا و کشورهای اروپایی و امریکا و کانادا. و حالا اغلب این کشورها قوانین منع کننده ای برای ورود گردشگران چینی به کشورهای خود وضع کرده اند هرچند که قطعا هیچیک از آنان خرسند از میزان خسارت وارد آمده به صنعت گردشگری شان، آن هم در بزرگترین تعطیلات سال نیستند اما در این موقعیت در امان نگاه داشتن کشور از شیوع این ویروس هولناک در اولویت اونهاست.

حالا با دیدن بیشتر و بیشتر گردشگران چینی در ایران و شنیدن خبرهایی مبنی بر عدم توقف پروازهای تهران - چین و فعالیتهایی که چندان هم نشان از برخورد جدی پیشگیرانه در سطح جامعه یا مبادی ورودی ندارد، با خودم فکر می کنم خیلی از ما آنقدر نگران کرونا شدیم که انگار هیچ عامل کشنده و نگران کننده ای پیش از این وجود نداشته است. انگار نه انگار که تصادف های جاده ای در ایران همین سال گذشته 18 هزار نفر را کشته است.

یا در سال حدود 13 هزار مورد خطای پزشکی داریم که تعداد زیادی از آنها منجر به مرگ می شوند. انگار دیگر کسی به جز آن 25 نفر به خاطر آنفلوانزا نمرده اند یا 3 هزار نفر در اثر آلودگی هوا جان نداده اند. یا 3 هزار و 745 نفر در حادثه با موتور فوت نکرده اند. انگار این هزار و 370 نفر که در اثر سوختگی جان خود را از دست داده اند، در ایران نبوده اند...

شاید مردم ما مقاوم تر از دیگر کشورها هستند یا سیستم کنترل و بهداشت ما قویتر از تمام آن کشورهایی است که ورود اتباع چینی را از کشور مبدا به کشورشان منع کرده اند یا شاید هم این رگ غیرت مهمان نوازی مان اجازه نمی دهد این پروازها متوقف شود و عملیات گسترده تری انجام شود.

شاید هم مسوولان ما خود را قادرتر از هر مسوول دیگری در هرکجای دنیا در حل مشکلات و رفع نگرانی های مردمانشان می دانند. اما هر چه هست به دور از هرگونه نگاه نژاد پرستانه، دیدن چهره گردشگران چینی در شهرهای ایران نگران کننده است ...

تماشاخانه

آنچه در کار و کسب های ایرانی مغفول مانده است: سلامت روان مدیران (فیلم)

تنهایی چه بلایی سر شما می‌آورد؟/ از ابتلای مداوم به آنفلوانزا، کووید تا کمر درد مزمن (فیلم)

فیلم های دیگر