ایران از نظر امکانات تیم هشتم آسیاست و تیم هایش هم با نهایت تلاش باید بتوانند خود را به جمع هشت تیم برسانند از آنجا به بعد هر موفقیتی که به دست می آید فراتر از فوتبال ایران است.

از امروز دوشنبه مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا استارت می خورد. آغاز مسابقات برای ایران با دو استقلال که یکی مدل تهرانی اش است و باید در زمین الاهلی میهمان باشد و دومی از مدل خوزستانی که در مسقط میزبان الفتح عربستان است.

فردا هم پرسپولیس وذوب آهن مقابل نمایندگان عربستان و امارات قرارخواهند گرفت. دیدارهایی که مردم با خوشبینی مفرت پای تلویزیون ها می نشینند و امیدوارند که تیم هایشان در مسابقات موفق باشند پیروز شوند و در میان شانس های قهرمانی قراربگیرند .واقعیت اما چیزدیگری است.همان چیزی که می شود امروز پیش بینی کرد. تیم های ایرانی در این مسابقات به موفقیتی نمی رسند.

حالا شاید همگی هم از گروهشان صعود کردند اما تاریخچه مسابقات در 10 سال اخیر و توانایی های تیم های ایرانی می گوید ایران 5 درصدممکن است یک نماینده در فینال داشته باشد کمتر از 10 درصدممکن است یک نماینده در نیمه نهایی داشته باشد و 20 درصد در یک چهارم نهایی نماینده دارد.

اما این ها موفقیت نیست. ایران 4تیم در این مسابقات دارد ، یعنی 12.5 درصد تیم ها ایرانی هستند و اصلا عجیب نیست که تیمی به یک چهارم نهایی یا حتی نیمه نهایی برسد. اما مهم اینجاست که تیم های ایرانی آن طور که همه انتظار دارند خوب نیستند و حتی به موفقیت نزدیک هم نمی شوند.

در 10 سال گذشته ایران هیچ بار به قهرمانی در لیگ قهرمانان نرسیده ،در حالی که کره جنوبی 4 قهرمان داشته ژاپن و چین 2 قهرمان و استرالیا و قطر یک قهرمان. دراین بین عربستان هم که مثل ایران قهرمانی نداشته اما 3 بار به فینال رسیده است. این آمار ده ساله نشان می دهد که فوتبال ایران چقدر نسبت به رقبایش جا مانده است.

حالا هرچند تیم ملی فوتبال ایران در شرایط ویژه و با مربی ویژه ای تمرین می کند و مدت هاست رتبه اول رنکینگ را به خود اختصاص داده اما حقیقت فوتبال ایران را باشگاه ها نشان می دهند که همین دو روز پیش جدول امتیاز بندی شان آمد و ایران نه تنها در میان 4 تیم برتر نبود که به رتبه هشتم آسیا رسیده بود.

یعنی به لحاظ ساختار و امکانات و تجهیزات فوتبال ایران علی رغم سند سازی ها نهایتا هشتم آسیاست. یعنی نمایندگان ایران در غرب آسیا امکاناتی پایین تراز باشگاه های عربستانی ، اماراتی وقطری دارند. امکاناتی که بن مایه و ریشه فوتبال هستند.

از نظر هزینه ای لیگ ایران در کنار عربستان وقطر جز8 کشور اول فوتبال هستند که از سرمایه های دولتی ونیمه دولتی استفاده می کنند.البته که با سطح سرمایه گذاری وبازده نداشتن لیگ برتر ،ایران در رتبه هشتم کشورها قرار می گیرد. نه فقط اوضاع مالی که اوضاع استادیوم های قابل استفاده هم در ایران خراب است و در حالی که ایران با 39 استادیوم فوتبال که تعدادی قابل توجهی شان تازه تاسیس است دررتبه دوازدهم آسیا قرار می گیرد.

یعنی ایران برای نزدیک به هر 2میلون نفر خود یک استادیوم دارد در حالی که در قطر این آمار به 150 هزار نفر و در کره جنوبی به 350 هزار نفر کاهش می یابد. سایرتیم ها هم همینطور هستند و ایران دوازدهمین کشور آسیا از نظر استادیوم های قابل استفاده است.

درآمد حق پخش در ایران وجود ندارد ودر بلیط فروشی با ساختار عجیب و غریب از هر بلیط 35 درصد به شرکت فروشنده بلیط می رسد یعنی سهمی بیشتر از هر دوتیم مسابقه دهنده.

حالا به این ها نام ستاره های تیم های خارجی و رقم های قراردادشان را اضافه کنید. مسائلی که قدرت تیم های ایرانی را ناچیز خواهد کرد. در حقیقت فردا و پس فردا بازیکنان فوتبال ایرانی ژ3 هایشان را برمی دارند که مقابل تانک های دشمن قرار بگیرند. حالا خیلی خوش بین باشیم شاید یک نتیجه ای گرفتند اما عقل می گوید که هیچ کدام از تیم های ایران توانایی نتیجه گرفتن در آسیا را ندارند. امسال خیلی ها به پرسپولیس دل بسته اند و نمایش دوبازی آخر تیم استقلال همه را خوشحال کرده. قرار نیست آیه یاس بخوانیم . ان شاالله که نتیجه می گیرند اما اگر نتیجه آنی نشد که انتظار داشتید بدانید انتظارتان اشتباه است.