استان سیستان وبلوچستان درجنوب شرقی ایران واقع شده است،شهرستان زابل یكی از شهرستانهای این استان است كه باوجودپهنای بسیار درمشكلات فرهنگی دست و پامی زند.

به گزارش ایرنا، آنها مردمانی هستند مهربان که لبخندشان گویای رضایت از حیات نیست.عادت واژه ای که گویا در تمام زندگی نقش بسته است،بیکاری یک کار می شود و نخواستن یک رسم است.زمزمه هایی از امید بر دل ها جاریست اما فرد راعزم تغییر نیست،به کرات میبینیم جوانانی که گویا زندگی را بدون هیچ تلاشی متحمل شده اند .

سیستان در فرهنگی فراموش شده به دنبال پیدا کردن خود در برهوت فقر نیست .فقر که چون مهری بر سرنوشت جوانان و زنان نقش بسته تقدیری تغییر ناپذیر است .فقر اقتصادی می تواند یكی از دلایل در فراهم آوردن فقر فرهنگی شود.سیستان جوانانی دارد که نه خود راهی دارند برای حل فقر اقتصادی نه انگیزه ای برایشان باقی مانده است.

زنانی که به روزمرگی راضی شده اند آنها یاشاكی اند از وضعیتی كه درسیستان بوجود امده و یا مولدند، مولد انتقال رسوم، رسوم درست و غلط . کودکان بهت زده اند،بهت زده ازسرنوشت مبهمی كه درانتظارشان است.آنها كوچه ها را میشناسند اما کتاب را نه، آنها بعد از گذراندن چند کلاس به دلیل مشکلات زندگی و بی سوادی والدین ترک تحصیل می کنند و دختران برای داشتن سرپناه وبنا بر رسوم زود ازدواج میکنند وامید دارند که خوشبخت شوند، داشتن تعداد زیاد فرزند هم برای خانواده ها یک رسم است.

مردان گذران زندگی را از دریاچه میدانستند و باخشك شدن دریاچه و خشكسالی زندگی را برای خود نیست میدانند. در این بین امکانات آموزشی و رفاهی بسیار در سطح پایین است و اگرتعداد انگشت شماری از افراد به دنبال خلاصی از وضعیت موجود برایند سوالی بی جواب در ذهن برایشان بوجود می آید .چطورامكان پذیر است؟

زنان و مردان شهرستان زابل به دلیل مشکلات فراوان بسیار شکسته تر از سنشان به نظر می آیند آنها یا راهی در پیش رو ندارند یا امکانی برایشان فراهم نیست که این وضعیت را بهبوددهند .