ریشه این فاجعه کجاست؟

 عصر ایران ؛ عبدالرحیم اباذری - در روزهای آغازین ماه مبارک رمضان هستیم ، ماهی که پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم در توصیف آن فرمود: ای مردم ! همانا  ماه خدا همراه با برکت ، رحمت و آمرزش به شما روی آورده است. ماهی که نزد خدا برترین ماه هاست و روزهایش ، بهترین روزهاست و شب هایش بهترین شبها و ساعاتش برترین ساعات است. ماهی که نفس کشیدن در آن تسبیح و خوابیدن در آن عبادت و عمل ها در آن مورد پذیرش قرار می گیرد.

آنگاه رسول خدا از مردم خواست با نیت های راست و دل های پاک از خدا بخواهند تا برای روزه داری و تلاوت قرآن وسایر کارهای خیر در این ماه توفیق دهد، چرا که بدبخت کسی است که در این ماه بزرگ از این امور و آمرزش الهی بی بهره ماند.

آن حضرت در بخش دیگر از این خطبه شعبانیه ، خطاب به حاضران فرمود: در این ماه، درهای بهشت بازند پس از پروردگارتان بخواهید که آنها را بر شما نبندد و درهای دوزخ بسته است، پس از پروردگارتان بخواهید که آن را بر شما نگشاید و شیطان ها در بندند، پس از خدای تان بخواید که آنها را بر شما مسلط نسازد.

در بخش آخر این خطبه تاریخی پیامبر مهربانی ها بعد از آن که همه را به فضایل و مناقب اخلاقی دعوت کرد آنگاه از مردم خواست که بخصوص به بزرگان  خویش احترام کنند و از حریم آنان حراست نمایند و از این که در آینده  در این ماه حرمت یک انسان بزرگ و کامل مثل امیر مومنان علی علیه السلام شکسته می شود، اظهار نگرانی کرده و بسیار گریستند.

برغم این تاکید ها و توصیه ها، متاسفانه در آستانه ماه مبارک امسال شاهد حرمت شکنی ها و هتاکی های یکی از به اصطلاح مداحان علیه شخصیت های برجسته نظام و انقلاب شدیم، شخصیتهایی که مورد علاقه مردم ، امام و رهبری بوده و هستند.

این فرد هتاک با یک سری عبارت های موهن و ترکیب های بی ادبانه همه موازین شرعی ، اخلاقی و انسانی را زیر پا نهاد و همین طور حرمت شهداء و ماه خدا را درهم شکست.

درد آورتر این که در جامعه اسلامی و انقلابی نیز همه مسؤولان ونخبگان این لجن پراکنی ها را می شنوند و می بینند وبدون هیچ عکس العملی از کنار آن عبور می کنند و نهایتا به یک تاسف بی خاصیت بسنده می کنند!

حال باید پرسید چرا چنین شده است؟ چرا در یک چنین جامعه ای، هتک حرمت از بزرگان به غلط ارزش تلقی می شود؟ چرا کسی با هتاکان کاری ندارد و آنها در صدر مجالس و محافل برای خود جا خوش کرده و هر چه اراده می کنند کسی جلودارشان نیست؟!

چرا مداحی که  باید عامل به توصیه های پیامبر و امامان معصوم و مظهر اخلاق ، ادب و کمال باشد، این گونه دهانش بوی تعفن و تفرعن داده  وپیام آور انحطاط اخلاقی ورذائل نفسانی شده است؟

این قلم کاری با افراد و اشخاص و مداح و روحانی و دانشجو ندارد، بلکه صحبت از یک جریان انحرافی و فرهنگ غلطی است که چند سالی بر تارو پود انقلاب، نظام  ومسؤولان چنگ انداخته و با کاشت تخم نفاق و اختلاف ، جامعه را به سوی فساد و تباهی سوق می دهد به طوری که امثال این مداح، بدون این که خود خبر داشته باشد، ابزار دست و قربانی این جریان شده است.

مثال دیگری باید آورد تا مطلب بیشتر روشن گردد؛ بعد از پیروزی انقلاب اسلامی که طلاب، فضلا و روحانیون مدرسه حقانی، تحت مدیریت آیات شهید بهشتی و قدوسی تربیت شده و اغلب در مسؤولیت های اجرائی و قضائی مشغول خدمت بودند، به مدت سی سال هر ماه جلسه مشترک ونشست صمیمانه در قم وتهران  داشتند، آنها مرتب دور هم جمع می شدند و در عین حال که از اوضاع واحوال هم با خبر بودند، پیرامون  مسائل مختلف فرهنگی ،سیاسی ،اجتماعی وانقلابی  با هم به تشریک مساعی می پرداختند.

 اما با کمال تاسف باید گفت بعد از انتخابات ریاست جمهوری نهم و دهم نتوانستند این جلسات را تشکیل داده و ادامه بدهند، همدلی ، همزبانی و همراهی سی ساله آنها به کینه وکدورت وجدائی مبدل گشت.

این فاجعه خانمان سوز به همین جا ختم نشد، به لایه های  گوناگون جامعه  حتی به اندرون خانواده ها  سرایت کرد. پدر را به پسر، برادر را به خواهر، عمو را به برادرزاده و همشیره زاده را به دایی بد بین و از هم جدا ساخت.

اثرات تخریبی این جنایت به مراتب از فاجعه های تجزیه طلبان کردستان، آذربایجان و خوزستان و غائله های بنی صدر و منافقین در اوائل پیروزی انقلاب شکننده تر بود، زیرا جامعه متحد در سه دهه گذشته را به چند فرقه و دسته و جریان تقسیم کردند و همه را به جان هم انداختند.

این فاجعه دردناک را چه کسانی و چه جریانی پدید آوردند؟ چه گروهی در آن هشت سال مرتب فرهنگ کینه و کدورت در میان اقشار مختلف مردم کاشتند و امروز از آن، مداح هتاک و هفت تیر کش درو می کنند؟!

امروز نه تنها آن مداح کذائی، بلکه همه ما به نوعی ، قربانی دسیسه های «اختلاف بیانداز و حکومت کن» این جریانی انحرافی هستیم وخودمان خبر نداریم.

باید به سیره پیامبر و سنت اهل بیت علیهم السلام بر گردیم و شیاطین فیزیکی را از عرصه های دینی ، سیاسی ، اجتماعی وفرهنگی خود کنار بزنیم. البته این شیاطین با هوشیاری مردم  در انتخابات 24 خرداد 1392 تا حدودی به بند کشیده و منزوی شدند ولی تقلاهایشان هنوز ادامه دارد.
بیایید در این ماه مبارک رمضان  از خدای سبحان بخواهیم همچنان شیاطین را در بند نگه دارد و آنها را بر ما  مسلط نگرداند.
 
البته پر واضح است که این تنها با دعا تحقق نمی یابد، باید در کنار آن خودمان نیز اراده و انگیزه برچیده شدن هر گونه هتاکی و افراط گری را در جامعه  داشته باشیم چرا که «اِنّ الله لایُغیرما بقوم حتی یُغیروا ما بانفسهم».