شغل آینده فرزندان و اشتباه فراگیر پدر و مادرها

من پسرم دوست داره شاطر بشه

پسر من سال چهارم تجربيه اما هميشه ميگفته دوست دارد آبيار پاركها باشد

اون واسه خارج از ايرانه...اينجا ايرانه يعني كشوري كه...

من دخترم رو توي بهترين مدرسه تهران ثبت نام كردم و بهترين امكانات رو در اختيارش گذاشتم. وقتي ازش مي پرسم مي خواهي چه كاره بشي گفته آرايشگر كه البته من هيچ وقت مخالفت نكردم و گفتم اگه آرايشگر ماهري بشي خيلي خوبه!

مطلب آموزنده ای بود . من هم درگیر این اشتباه بودم هم در دوران دانش اموزی خودم و هم همین حالا که پدر شده ام و به دخترم می گفتم آرزو دارم دکتر بشی

ولی من فکر می کنم یک پزشک خیلی خیلی بد از یک ریاضیدان یا یک فیزیکدان با درجه علمی خیلی بالا بهتره

دوست عزیز ریاضی یا فیزیک چه هیزم تری به شما فروخته که در موردش اینطوری قضاوت می کنی.
نه به عمد جان آدمی را می گیرد و نه زیر میزی و از این جور چیزها.
والدینم هیچ گاه نگفتند چکاره بشم، با این حال دکتری تخصصی دارم. من هم این تله ذهنی را برای فرزندم ایجاد نمی کنم

عصر ایران
مطالبتون خیلی جالبه ... ای کاش این مطالب به شیوه های گوناگون به طور مستمر گفته بشه تا وقتی که ما هم پدر یا مادر شدیم به فراموشی نسپریم و به طور کلی نهادینه بشه
بازم ممنونم

نوشته هات حرف نداره

خدا وکیلی حرفتون درست بود.خود من دوست داشتم کشاورزی بخونم ولی به خاطر همین القائات رفتم سمت برق و الان پشیمون هستم

کاملا درسته
با اینکه در همه زمینه ها موفق بودم اما از بچگی به من گفتند مهندس ... من هم با این انگاره بزرگ شدم اما همیشه عشق ادبیات با من بود تا الان که دو کتاب پر از شعر و داستان کوتاه دارم البته چاپ نشده و خودم هم به چهار زبان آشنایی تقریبا کامل دارم و به هر چهار زبان هم شعر نوشته و قصه های کوتاه نگاشته ام یعنی نویسنده ای در قامت یک مهندس ...

تا وقتی که فاصله درآمدی بین شغل های مختلف اینقدر زیاد باشه، اوضاع همینه. چون ملت نیاز به پول دارن و همه چیزو با پول مققایسه میکنن.
فکر کنید مثل همه دنیا اگر درامد یک پزشک یا دندانپزشک با معلم یا استاد دانشگاه و ... خیلی تفاوت نمیداشت (حداکثر دو برابر)، آیا همه بازم میخواستن دکتر شن. (با حساب درامد میلیونی پزشکان که طبق آمار جهانی پزشکان ایران بالاترین درامد دنیا رو در صنف خودشون دارن)
بله این میشه که مخ های اون کشورها همه معلم و تئوریسین و اقتصاددان (علوم انسانی) میشن ولی ما بهترین مخ هامون رو توی پزشکی و دندان و ... از دست میدیم.
اگر فاصله درامدی با درست شدن مالیات و شفافسازی حسابا کم بشه، اونوقته که هرکسی دنبال علاقش میره و بسیاری مشکلات حل میشه

من به دخترم گفتم تا مي توني زبان انگليسي رو خوب بخون تا بتوني صحبت كني. الانم كانون زبان هم فرستادمش، بهم مي گه چرا انقدر تاكيد داري زبان بخونم؟گفتم يه روزي ميرسي كه احساس مي كني بايد از ايران بري مثل من كه بدليل ندونستن زبان موندم بهتر تو اين مشكل نداشته باشي راحت بتوني بري

پسر پسر خاله من میگه میخوام راننده ماشین آشغالی بشم

من هم برای پسرم 5 سال است که شغل تعیین می کنم و هر سال با توجه به خواسته های پسرم تغییرش می دم ولی واقعا اشتباه بزرگی که ما برای فرزندانمان شغل تعیین کنیم چون همین چند روز پیش به من گفت از شغلهایی که شما میگید خوشم نمیاد می خوام فعلا بچه باشم بعدا در موردش فکر می کنم

با درود به همه ی کارگران زحمتکش،
با این که دیگران، پدر خدا بیامرزم را «معمار» صدا می کردند ولی او خودش را یک «بنّا» معرفی می کرد و حقیقتا به کارش عشق می ورزید و حقیقتا آدم باوجدانی هم بود (روحش شاد)؛ و از طرفی همیشه برای تعمیرات ساختمان مدرسه مان، آن هم به طور رایگان، همیشه آماده بود؛ و اما معلم علوم دوم راهنمایی مان، نمی دانم چرا از من متنفر بود؟ و با علم به این موضوع و این که در درس علوم خیلی ضعیف بودم، و بخصوص وقت هایی که نمی توانستم درس را توضیح بدهم، همیشه مرا جلوی همکلاسی ها تحقیر می کرد و خطاب به من می گفت: «تو حتی بنّا هم نمی شوی.» و راستش بالاخره پیشگویی او درست از آب در آمد و بنّا نشدم و با بیش از بیست سال سابقه ی کار در صنعت به عنوان تکنسین، یک ترم دیگر، با مهندسی مکانیک فاصله دارم.

یکی از دلایل اینکه پدر و مادرها دوست دارن فرزندانشون شغل های دهن پر کن داته باشن، در امد اونهاست... متاسفانه اختلاف سطح بین بعضی شغل ها بگونه ای ناعادلانه زیاده... دلیل اکثرشون هم استعداد و لیاقت افراد نیست... بلکه بیشتر رابطه است... به نظرم باید شرایط حداقلی از طرف حاکمیت برای همه بوجود بیاد تا بتونن استعدادهای خودشونو نشون بدن... اون موقع است که درامد های درست تنظیم میشه... ارزش هر پیشه ای هم سرجاش خواهد بود.... ولی الان با این ایده فاصله ی زیادی داریم...

شما خیلی عالی گفتید اما کو گوش شنوا این پدر مادرها دست از سر این فرزندان بر نمی دارند

مطلب جالبی بود. دختر من 5سالشه وهرهفته شغل آینده اش عوض میشه، فروشنده پوشاک، مربی مهدکودک و...

من همیشه دوست داشتم معلم یا مربی مهد کودک بشم حتی بابام صدامو در دوران ابتدایی ضبط کرده اما بعد از تحصیل در رشته علوم تربتی به دنبال مجوز مهد کودک بودم که به خاطر ندادن مجوز به خاطر ازدیاد مهد کودک...
نشد...
ومسیر زندگی من کاملا بر خلاف خواسته و علاقه ام عوض شد...

به نظر من حرفتون اشتباه است !

پدر و مادر همیشه صلاح بچه رو می خوان
و اگه هم راهی رو نشون میدن این حتما حکمت خدا بوده که اونا این راهو نشون بدن

برادر کوچیکه منم از بچگی ش می گفت دوست داره راننده کامیون بشه، چون عاشق ماشین های بزرگه
:-)

من با شما موافق نیستم بچه باید هدفمند زندگی کند ! خود من در مدارس استعداد درخشان درس خوانده ام و پدر و مادرم هیچوقت نگفتند باید دکتر شوی و الان در حال تحصیل در دکتری تخصصی زیست شناسی هستم اما همچنان بیکار و بی پول . احترام به پزشک کجا و یه یک دکتری تخصصی کجا !درآمد پزشک کجا و دکتری تخصصی مهندسی برق کجا! پس من درآینده حتما به فرزندم سخت میگیرم و ژست روشنفکری نمیگیرم چون بالاخره او باید در همین جامعه زندگی کند که همچنان اکثریت آن تفکر سنتی دارند و پزشک را برترمیدانند .

ما یه معلمی داشتیم هر جا که هستند خدا حفظشون کنه به ما میگفتند اگر ده سال هم پشت درهای دانشگاه ماندید سعی کنید رشته ای را انتخاب کنید که دوستش دارید وبه ان علاقمندید اگر همه ما به سفارش ا ین معلم عمل میکردیم و به دنبال علاقه مان میرفتیم ایا درشغل خودمان بهترین نمیشدیم؟

واقعیت اینه که در مورد هرچی حرف میزنیم باید بگیم در ایران یا اون ور، در ایران کلا برنامه ریزی بلندمدت وجود خارجی نمیتونه داشته باشه، برنامه ریزی گوتاه مدتم پول و پارتی و خوشگلی و چرب زبونی و... اینارو میخواد تا با چاشنی شانس موفق بشی...!

من از بچگی که با فیلم آشنا شدم دوست داشتم کارگردان فیلم بشم و خیلی سعی کردم حتی رشته گرافیک رو انتخاب کردم ولی بعد از مدتی دیدم که ادامه این رشته بعد از سال دوم دبیرستان تو تبریز نیست و باید به تهران بروم که امکانش نبود مجبور شدم به رشته ریاضی تغییر رشته بدم با وجودیکه در رشته مهندسی مکانیک دانشگاه سراسری تبریز با نمرات عالی فارغ التحصیل شدم ولی چندان علاقه ای به رشته ام ندارم و همیشه وقتم رو صرف بررسی فیلمها و دیدن حرفهای فیلمها از دهه 1910 تا 2014 می کنم که هیچ ارزش کاری برای من ندارد . بقول یک از بزرگان بدترین کار این هست که انسان کاری را بصورت عالی انجام دهد که ربطی به کارش ندارد.

من هم پدرم و هم مادرم معلم هستند و خدا رو شكر نه به من و نه به خواهرم هرگز اجباري براي انتخاب شغل و رشته تحصيلي نداشتند....
براي همين هر دومون از رشته تحصيليمون كاملا راضي هستيم.

وقتی از بچگی بهمون القا کردند که شخصیت یک پزشک از یک مکانیک بیشتره!!! این شد که همه بریم به سمت رشته هایی که فقط پرستیژ داره! اینکه بعد دانشگاه بهت بگن مهندس یا بگن دکتر حتی اگه ی ذره بار علمی نداشته باشی!!! همه ی عیبها از خودمون هس از خودمون!
پول و درآمد و ظاهر اولویتهای زندگی ما شده!و اخلاقیات در رده های کم اهمیت!!!

پسر من دوست داشت بنگاه ماشين داشته باشه. برعكس من كه كارمند هستم و از خيلي از چيزها محرومم ميخاست كه خيلي چيزها رو از اين طريق بدست بياره اوايل خيلي مخالفت ميكردم ولي الان يك سال هست كه داره ماشين خريد و فروش ميكنه از يه وانت پيكان شروع كرده درآمدش هم بد نيست چون من خيلي توي گوشش ميخونم كه كارهاي بد نكن يه مدته كه ديگه به حرفاي من گوش نميده. ميگه من رو ميندازي عقب. چكار كنم به نظرتون سربازي هم نميره .؟

من دوست داشتم دامدار بشوم ولی متاسفانه سر از مهندسی در اوردم از بس که شوربختم

الان با این جوی که بر علیه پزشکان ایجاد شده کسی پزشک نمیشه . اونوقت درمان مردم میفته دست کسانی که با معدل ده رفتند دانشگاه .

بره ماشين هاي خارجي خريد و فروش كنه. نون توشه

همسرم به پسرمان فشار اورد كه بايد بري رشته رياضي پسرم هم رفت بعد از دو سال با يك عالمه تجديد گفت يا ترك تحصيل مي كنه يا ميره هنرستان كه دوست داره با پا فشاري من رفت هنرستان العان يك فرد موفقيه

من از بچگی دوست داشتم سیاستمدار بشم ... حیف که نشد ... ایشالله بچه ام رئیس جمهور شه D:

موضوع جالبی را مطرح کردید .تعیین و ترسیم شغل فرزندان ُ ناشی از احساس امنیت شغلی مشاغل خاص از دیدگاه والدین است .در جامعه ایران ُبجز شغل پزشکی و یا رشته خاص مهندسی ، دیگر مشاغل امنیت ندارند .هر دگرگونی پیش بیاید ، همگی به پزشک نیاز دارند و یبه تخصص یک پزشک حتی در زندان ها هم نیاز دارند ...

من هم اولش با عشق پزشکی بزرگ شدم دیدم پزشکان و فارغ التحصیلان پزشکی خیلی زیاد شدن و آینده ی شغلی هم استرسش و فشار خانواده من رو به مهندسی و ریاضی و فیزیک که ازش متنفر بودم کشوند و در دانشگاه نتونستم مهندسی قبول بشم ناچارا رشته های علوم انسانی رو زدم و بدون رغبت برای شغل مجبور به ادامه ی اون هستم

یعنی همه برن پزشکی آخه چقدر پزشک

من امسال دوم دبیرستان رشته تجربی هستم ولی خودم عاشق رشته باستانشناسی هستم و به نظرخودم خیلی دررشته انسانی موفقترمیشوم ولی ازاین که به رشته انسانی برم یک ترسی دارم نمیدونم براچی؟شاید برای واکنش پدرومادر یاشایدچیزدیگه

هنر برتر از گوهر آمد پدید.
اما آموزش‌هایی که مهارت‌های کودک را آموزش دهد و در بزرگسالی بتواند خودش انتخاب کند با شرایط بهترین هست.
امید به ثمر رسیدن نسلی آگاه و فهمیده و هنرمند.

درسته که آذم باید به دنبال کاری باشه که دوست داره ولی اینجوری هم نیست که یه کاری رو صد در صد دوست داشته باشیم یه کار دیگه رو صقر درصد، ما همه کارها به نسبتی دوست داریم ضمنا موفق شدن در کاری، به تلاش و پشتکار و بسیار شرایط دیگر نیاز دارد و تنها داشتن علاقه کافی نیست

اینجا ایران است انتخاب شغل توسط پدر و مادر و یا فرزند بر اساس درآمد شغلی است کدام پرستار خوب و یا معلم خوب زندگی راحتی دارد کدام تعمیرکار خوب زندگی خوبی دارد اگر منصفانه حق خود را بگیرد کدام راننده تاکسی و غیره که شغل های دولتی دارند زندگی خوب دارند ولی یک دلال ماشین ومسکن که درس نخوانده اند در رفاهند برادر من اینجا ایران است

مهم اینه که معیارمون و هدفمون تو زندگی چه باشه،پول باشه،علاقه باشه،آرامش باشه،احترام باشه یاچی.ولی باتوجه به شرایط امروز ایران و وضعیت اقتصادی ،طبیعیه که همه دنبال پول باشن و بخوان آیندشونو تضمین کنن و باید به پدر مادرا حق داد.

پدر من خودش كارمند بود و به من و خواهر و برادرم هميشه تاكيد ميكرد كه درس بخونيد تا يه جايي استخدام بشيد. ما رو براي كارمندي تربيت كرد و ما هم هيچ چيز ديگري جز كارمند شدن تو ذهنمون نبود. الان هم كارمندم با يه زندگي متوسط و از شغلم هم ناراضيم.

یعنی واقعاً خود شما که نویسنده هستی نمیخواهی فرزندت پزشک شود. من خودم یک اشتباه بزرگ کردم وآن هم این بود که به توصیه پدرم که پزشکی بخوانم گوش نکرده و رفتم مهندسی البته با رتبه بسیار خوب. الان بسیار پشیمانم ولی سودی ندارد.

ضمن سلام همه شغل هادرجای خودش باارزش است اگرتبعیض شغلی نبود

من بچه که بودم دوست داشتم فضانوردبشم.شدم مهندس برق باحقوق 900تومن!

با این مقاله صد درصد موافقم. من هم در خیلی از مواقع همین موضوع را با دیگران مطرح می نمودم و امروز هم با مطالعه این مقاله پی بردم که دقیقا با نظر این حقیر موافق است.
راستش را بخواهید من هم عینا همین چهار شغل دکتر ، مهندس ، خلبان و معلم را از زبان همکلاسی های زمان خودم می شنیدم ولی در عین استقلال نظر و رای و بدون وارد آمدن کوچکترین فشار از طرف والدین و فقط با گرفتن اطلاعات در مورد شغل های گوناگون از کلاس دوم دبستان ( باور کنید راست می گویم ) و فقط در اثر نگاه کردن به نقشه و اطلس جغرافیا با تمام و جودم به جغرافی علاقه مند گردیدم و با افتخار در اولین انشاء خودم ، خلاف نظر همه همکلاسی هایم که همگی می خواستند به همان چهار شغل بپردازند با افتخار نوشتم که می خواهم یک جغرافی دان شوم. باور بفرمایید از همان دوم دبستان شروع به تحقیق در زمینه جغرافی نمودم و از پدر و مادر و برادر و معلم و نیز از رسانه های جمعی اطلاعات می گرفتم . باور بفرمایید وقتی به کلاس سوم راهنمایی رسیدم اطلاعاتم در زمینه جغرافی اگر نگویم در حد یک کارشناس جغرافی بود ولی آنقدر بود که یک کارشناس جغرافی را شگفت زده کند . معلمین وقتی می خواستند سر کلاس جغرافی درس دهند با دانش این حقیر در این زمینه مواجه شده و به ناچار اجازه می دادند من با آب و تاب کلاس درس را تا هر کجا که می خواستم می بردم و با شرح جامعی از پدیده های زمین شناسی و توصیف جنگل های آمازون و صحاری و غارها و ... همه را مسحور می ساختم. به راستی عشق و علاقه بنده به جغرافی به حدی بود که بعد از مدرسه یک راست به سراغ نقشه و اطلس می رفتم و گاه فقط برای شام که صدایم می کردند و یا برای ... از این عالم بسیار زیبا ( از نظر شخصی خود بنده ) بیرون می آمدم.
بزرگتر که شدم و به دبیرستان ( رشته ریاضی فیزیک ) و دانشگاه هم که آمدم و تا همین حالا که فوق لیسانس الکترونیک هستم حتی ذره ای از علاقه این حقیر به جغرافی کم که نشده هیچ ، زیادتر هم شده و مثلا گاهی از اوقات که برای خرید یک کتاب فنی مهندسی به کتابفروشی مراجعه می نمایم با دیدن یک کتاب جغرافی اصلا یادم می رود آمده بودم که چه کتابی را بخرم و با خرید کتاب جغرافی (در حال مطالعه) کتابفروشی را ترک می نمایم . شاید برای شما این سوال پیش بیاید که با وجود این علاقه وافر به جغرافیا چطور مهندس الکترونیک شدم ؟ سوال جالبی است و پاسخ جالبی هم دارد که تا حدودی مکمل مقاله شماست.
یادم می آید پدرم در زمان انتخاب رشته ( پس از اتمام دوره راهنمایی ) با من صحبت نمود و در حالت مشورت ( نه اجبار و تحمیل نظر) نکات بسیاری را به من گوشزد نمود و مرا در تصمیم گیری مخیر نمود . ایشان در آن زمان به من گفت : ببین من هرگز به فرزندانم نگفتم که باید فلان شغل را انتخاب نمایی و یا در فلان رشته تحصیل کنی .بلکه می گویم انسان باید در این زمینه تحقیق و مشورت کافی داشته باشد و با علم و آگاهی تصمیم بگیرد. می دانم که علاقه شما به جغرافیا بسیار زیاد است و تصمیم داری در این زمینه کار کنی و آینده تحصیلی و شغلیت را بر پایه آن برنامه ریزی کنی ولی در نظر داشته باش این رشته آینده خیلی خوبی جهت تامین نیازهای مالی تو نیست چون نهایتا با صرف وقت و هزینه زیاد معلم یا در نهایت اگر خیلی پیشرفت کنی استاد دانشگاه می شوی که راهی بسیار طولانی و سخت در پیش رو داری و بیشتر توضیح داد که خودش به شعر و شاعری علاقه وافری داشته و دارد ولی با شعر و شاعری به سختی می شده خانواده ای 7 نفره ( فعلی ) را گرداند. از این رو از همان نوجوانی به کار فنی آزاد روی آورده بود ( علاقه دومش) و یادم می آید غروب که می شد به خانه می آمد و دستهای سیاه شده اش را با تاید می شست و بعد از خواندن نماز و شام تا موقع خواب در دیوان های شعرای مختلف کلی گشت و گذار می کرد. همین حالا هم پدر بنده اشعار بسیار زیادی را از بر دارد . من منظور پدرم را آن موقع به درستی درک نموده و با دید باز رشته ریاضی فیزیک ( علاقه دومم) را انتخاب نمودم و بعد هم که لیسانس و فوق لیسانس مهندسی الکترونیک . ولی باور کنید هنوز هم جغرافی حرف اول را در قلبم می زند . با تمام وجودم به جغرافیا و زمین شناسی عشق می ورزم و الآن که مشکل تامین مالی ندارم هر موقع وقت آزاد دارم از مطالعه آنها غافل نمی شوم .
تمام اینها را گفتم که این مورد را اضافه کنم که :
پدر و مادر و نزدیکان بایستی نقش مشورتی داشته باشند و نه تحمیل نظرات . ضمنا علاقه انسانها از کودکی تا موقع انتخاب رشته یا شغل تحت تاثیر عوامل مختلف تشویقی یا تنبیهی دستخوش تغییرات کم و بیش و گاه بسیار شدید است و در تایید مقاله شما اگر کودکی بگوید می خواهد دکتر شود باید این نظر مستقل و با انتخاب خودش باشد نه اینکه در ذهن او تلقین کرده باشند . با رشد تدریجی ذهن و جسم کودک و تا رسیدن به زمان مناسب ، اطرافیان به خصوص افراد باسوادتر و آگاه تر ( که این افراد اگر پدر و مادر و یا اطرافیان درجه یک باشند بهتر است ) باید اطلاعات لازم را در مورد رشته های تحصیلی مختلف و یا حرفه های گوناگون در اختیار وی قرار داده و اطلاع رسانی از بازار کار هر یک پا به او انجام دهند . حال پس از همه این کارها همانگونه که ذکر شد وی را پس از حصول اطمینان از تحقیق کافی ، در انتخاب خویش مخیر گذارند.
راستی یادم رفت بگویم که این حقیر در اولین فرصت قصد مطالعه رشته زمین شناسی یا جغرافیا در دانشگاه را دارم.

زبان دوست داشتم.آرشيتكت شدم.زبان هم ميخونم

بچه که بودم از درس خوندن فراري بودم و چند سالي را هم ترک تحصيل کردم ولي بعدا در روستا نهضت سواد آموزي در سال 1361 شروع به برگزاري اکابر براي بيسوادها کرد من هم ثبت نام کردم دوسال نهضت سواد آموزي خواندم و بعد پنجم ابتدائي را با نمره عالي تمام کردم همه به پدرم مي گفتند که ايشان را نگذار بره مدرسه و تو شهر درس بخواند کاره اي نخواهد شد ولي پدرم مرا در شهر ثبت نام کرد من عشقم معلمي بود ولي نشد چرا که موقع انتخاب رشته اشتباه کرده بودم و دبيري را بعد از يک رشته ديگر انتخاب کرده بودم اگرچه معلم نشدم ولي عشق نوشتن موجب شد که در موضوعي که دوست داشتم تحقيق کنم و حالا يک کتاب آماده چاپ دارم. براي موفقيت بايد رويا داشت و کمي تلاش.

از فرزندانمان بخواهیم خوب باشند و دوستدار عدالت و انسانیت، اخلاق داشته باشند، شرف و کرامت انسانی خودشان و دیگران را لگدمال نکنند.
خدا را شاهد و ناظر همیشگی بر فکر و عمل خود بدانند.

من تو کل زندگیم همش سرکوفت بقیه رو خوردم حتی اونایی که سطحشون از منم پایین تر بود. برای خودم دلم سوخت

من دوست داشتم فضانورد بشم! امان از کمبود امکانات!