تیم ملی فوتبال ایران در مقابل تیم فوتبال آرژانتین با گل دقیقه نود و یکم "لیونل مسی" بازی را واگذار کرد. در نیمه‌ی دوم اشکان دژاگه با یک توب‌ربایی خوب توانست به قلب خط دفاع آرژانیتن نفوذ کند، اما مدافع تیم آرژانتین با یک خطا او را متوقف کرد، خطایی که به ادعای اکثر کارشناسان داوری، پنالتی بود اما داور مسابقه "میلوارد مازیچ" خطا اعلام نکرد. بعد از پایان بازی عده‌ای از کاربران فضای مجازی به صفحه فیس بوک داور بازی رفتند و به او هتاکی کردند.

به گزارش ایسنا، این نخستین باری نیست که کاربران فضای مجازی کشور ما این رفتار را از خود نشان می‌دهند. بعد از اعلام هم گروهی شدن تیم ملی ایران با آرژانتین کاربران فضای مجازی در صفحه شخصی مسی، مهاجم تیم آرژانتین به او هتاکی کردند. یا پس از شکست تیم ملی والیبال ایران در مقابل تیم ایتالیا در مسابقات لیگ جهانی باز هم عده‌ای از کاربران فضای مجازی به "ایوان زایتسف" بازیکن تیم ملی ایتالیا هتاکی کردند.

متاسفانه موردهای اخیر که تعداد آنها کم هم نبوده است نشان می‌دهد برخی از کاربران فضای مجازی پس از هر شکست به جای سعه صدر به رفتارهایی دست می‌زنند که فرهنگ دیرینه ایران و ایرانی بودن را زیر سئوال می‌برد. در حالیکه به گفته مرتضی پدریان، جامعه شناس "اگر قرار است جامعه به سمت آرامش حرکت کند باید یاد بگیریم که چگونه اعتراض کنیم و دیگران هم باید اعتراض ما را بشنوند و به آنها پاسخ دهند."

وی در مورد اثرات موفقیت یا شکست ورزش‌های گروهی در سطح ملی مانند صعود تیم ملی به جام جهانی یا حضورتیم ملی والیبال ایران در لیگ جهانی بر جامعه به خبرنگار ایسنا- منطقه اصفهان گفت: هر جامعه‌ای وقتی به پیروزی دست می‌یابد بر اساس کارآیی، ملیت و نژاد خودش یک نوع احساس غرور ملی می‌کند زیرا افراد آن جامعه احساس می‌کنند در شکل‌گیری این پیروزی نقش داشته‌اند. بنابراین از نظر فیزیولوژیکی افراد دچار یک شور و شعفی می‌شوند و اقدام به یک سری رفتارهایی به عنوان "مناسک شادی" می‌کنند.

این جامعه‌شناس با اشاره به افتخارات جهانی ایران در حوزه‌های مختلف ورزشی، فرهنگی، سینمایی و .... اظهار کرد: هر نوع دستاوردی که بتواند کشور یا جامعه را در سطح دنیا مطرح کند به اعضای آن جامعه احساس غرور، شادی و شعف دست می‌دهد. این افتخارات مختص به یک شخص خاص نیست و برآورد ملت است.

پدریان در مورد تبعات رفتارها و واکنش‌های منفی عده‌ای پس از هر باخت یا برد در جامعه به ویژه در صفحات اجتماعی گفت: ما در پروسه جامعه‌پذیری فرهنگ تحمل شکست را نیاموخته‌ایم و به همین دلیل به دنبال هر شکست نوعی عکس‌العمل منفی نشان می‌دهیم. در صورتی که اگر در پروسه جامعه‌پذیریمان به جای ستیز به رقابت بیندیشیم و این را بپذیریم که هر کس توانمندی بالاتری دارد برنده است. خود به خود اقدام به توهین نمی‌کنیم، ولی به جای آموزش روحیه رقابت روحیه ستیز را مطرح می‌کنیم و در ستیز هم، حتما به دنبال غلبه پیدا کردن بر حریف هستیم و نه به دنبال پیروزی و افرادی که در این پروسه قرار می‌گیرند بحث پیروزی را با غلبه پیدا کردن و سلطه داشتن اشتباه می‌گیرند.

وی ادامه داد: پیروزی یک بحث است و غلبه پیدا کردن بحث دیگر. پیروزی در رقابت شکل می‌گیرد ولی غلبه پیدا کردن در ستیز و حالا اگر قرار باشد در جامعه ما این گونه اتفاقات نیفتد چه در مسابقات داخلی که بین تیم‌ها از شهرهای مختلف برگزار می‌شود چه در سطح خارجی، اگر هواداران با پدیده رقابت آشنایی داشته باشند هرگز حاضر به توهین به رقیب نخواهند شد.

این جامعه‌شناس با اشاره به رفتار کاربران مجازی پس از بازی ایران و آرژانتین تصریح کرد: کاربران فضای مجازی که این رفتار را انجام داده‌اند معتقدند که دیشب در بازی تیم ملی ما با آرژانتین داور بازی، یک پنالتی را به نفع تیم ما نگرفته و در کار قضاوت ضعیف عمل کرده است. این در صورتی است که در بازی‌های دیگر جام جهانی هم این گونه اتفاقات افتاده و داور بازی به نفع تیم خاصی سوت زده اما این گونه رفتارها در فضای مجازی مشاهده نمی‌شود.

وی افزود: ما باید قبول کنیم که داور یک انسان است و امکان دارد هر گونه خطایی از او سر بزند، توهین کردن ما در فضای مجازی، پرخاشگری و خشونت لفظی مشکلی را از جامعه حل نخواهد کرد.

وی در پاسخ به این سوال که نحوه اعتراض عمومی و این اعتراضات باید چگونه باشد، گفت: اصلا ما یاد گرفته‌ایم که چگونه نقد یا مباحث اعتراضی را بیان کنیم؟ و آیا گوشی برای شنیدن نقدها و اعتراضات وجود دارد یا خیر؟ این سوال در کل سیستم اجتماعی ما وجود دارد. به عنوان نمونه دانشجویی نسبت به نمره‌ای که استادش به او داده اعتراضی صحیح و منطقی دارد، این دانشجو چقدر می‌تواند امید داشته باشد که به حق خودش برسد؟ در واقع چقدر جامعه ما فضا و بستر را مناسب کرده که این فرد بتواند به حق خودش برسد؟ چقدر استاد دانشگاه حاضر است به این اعتراض منطقی و صحیح او رسیدگی کند؟ چقدر این موضوع در جامعه نهادینه شده است؟ چه اعتراضات فردی و چه اعتراضات گروهی.

این جامعه‌شناس گفت: از آن جایی که ما در پروسه جامعه‌پذیریمان و در مبحث شکل‌گیری اعتراضاتمان، هنگام اعتراض یا مخالفت‌های صحیح با پاسخ‌های مثبتی روبه رو نشده‌ایم. اعتراضات صحیح و منطقی خودمان را کنار می‌گذاریم و به اعتراضات خشونت‌آمیز روی می‌آوریم. به عنوان نمونه دانشجو به ماشین استاد خسارت وارد می‌کند و یا رفتارهایی غیر شهروندی انجام می‌دهد.

وی با طرح این موضوع در سطح کلان ادامه داد: مردم احساس می‌کنند که حق ما در بازی فوتبال از بین رفت و پنالتی به نفع کشور گرفته نشد و سه امتیاز را از دست دادیم. اعتراض به داور روند خاص خودش را دارد. اول باید بپذیریم که در فوتبال هیچ چیزی قابل برگشت نیست. مردم ما باید این را بپذیرند و بعد باید اعتراض خود را از مجاری قانونی پیگیری کنند. سرپرست و مربی تیم کشور می‌توانند از فیفا شکایت و بازخواست کنند که چرا داور درست عمل نکرد. در نتیجه اگر قرار است جامعه به سمت آرامش حرکت کند باید یاد بگیریم که چگونه اعتراض کنیم و دیگران هم باید اعتراض ما را بشنوند و به آنها پاسخ بدهند.

وی در مورد تاثیرگذاری بیشتر اعتراضات بدون هتاکی و خشونت گفت: وقتی ما اصولی و طبق قوانین اعتراضات خود را بیان کنیم حتما گوش شنوای بهتری برای اعتراضاتمان در دنیا پیدا خواهیم کرد تا اینکه با هتاکی و الفاظ نامناسب اعتراضات خود را بیان کنیم. البته ما این روش اعتراضی را در پروسه جامعه پذیریمان یاد گرفته‌ایم، یاد گرفته‌ایم اگر داد بزنیم می‌توانیم نتیجه بگیریم.

این استاد دانشگاه تصریح کرد: در کل دنیا این گونه اتفاقات می‌افتد و تنها منحصر به ایران نیست، اما ما با فرهنگ و مبانی دینی که داریم حق توهین به دیگران را نداریم، این رفتار از جامعه ما به دور است.

وی در خصوص تاثیر این رفتارها بر افزایش تعاملات ایران با کشورهای دیگر گفت: مردم دنیا نسبت به اینکه در فضای مجازی چه می‌گذرد و اینکه غالب مردم چگونه هستند نظر تعیم دهنده‌ای ندارند. یعنی این طور نیست که مثلا من کاربر فضای مجازی اگر یک مطلب توهین آمیز نسبت به موضوعی گذاشتم، این رفتار را به کل مردم جامعه من نسبت دهند، البته تاثیرگذار است، اما به طور کلی تاثیر آن محسوس نیست، بلکه آگاهی نسبت به مردم یک جامعه بیشتر به تبادل صورت به صورت مردم از جوامع مختلف برمی‌گردد.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه