مسوولان آنقدر برای مردم احترام قائل بودند که بی محابا و بدون اطلاع قبلی برق را قطع نمی کردند (مگر در موارد ضروری و اشکال فنی یا حملات هوایی). از این رو ، همواره قبل از قطعی ، برنامه خاموشی ها را در جدولی موسوم به " جدول خاموشی ها" در روزنامه ها منتشر می کردند.

عصرایران؛ شیرین ساوالان پور - "جدول خاموشی ها" ؛ این تعبیر برای نسل جدید چندان آشنا نیست اما کسانی که سال های دفاع مقدس را به یاد دارند ، این عبارت نوستالوژی خاصی دارد. در سال های جنگ ، کمبودها باعث شده بود حتی برق مصرفی خانه ها هم سهیمه بندی شود و قطعی برق ، بخشی از زندگی همه ایرانیان در آن سال ها بود.

با این حال ، مسوولان آنقدر برای مردم احترام قائل بودند که بی محابا و بدون اطلاع قبلی برق را قطع نمی کردند (مگر در موارد ضروری و اشکال فنی یا حملات هوایی). از این رو ، همواره قبل از قطعی ، برنامه خاموشی ها را در جدولی موسوم به " جدول خاموشی ها" در روزنامه ها منتشر می کردند و دقیقاً مشخص می شد که فلان منطقه از شهر از چه ساعتی تا چه ساعتی برق نخواهد داشت.
بدین ترتیب ، مردم می توانستند کارهای خود از قبیل مهمانی و بهره گیری از وسایل برقی را تنظیم کنند تا دچار مشکل نشوند.

در چند روز گذشته ، میلیون ها ایرانی وقتی برای چک کردن ایمیل های خود سراغ یاهو و جی میل هایشان رفتند ، با درهای بسته
مواجه شدند: مسوولان بدون کوچک ترین اطلاع قبلی و بی هیچ توضیحی ، میل ها را بسته بودند و صد البته کسی هم پاسخگو
نبود!

بدین ترتیب ، کارهای بسیاری بر زمین ماند: از کسانی که کار و پیشه شان به ایمیل مربوط می شد تا کسانی که مراودات علمی
داشتند و مردمانی که ارتباطات عادی شان در ایمیل ها بود.

اگر مردم در دوران جنگ در کنار مسوولان قرار گرفتند و حتی از نثار جانشان نیز دریغ نمی کردند ، "یکی از دلایل" اش ، این بود که
احترام می دیدند و حتی در مساله ای به نام قطع برق که امری عادی در جنگ محسوب می شود ، مردم را در جریان زمان قطعی
ها می گذاشتند تا کار کسی - حتی الامکان - لنگ نماند.

حفظ حرمت مردم - که از آموزه های مکتب امام (ره) است - درسی است که مسوولان نباید آن را به محاق بسپارند و مردم را
جمعی تصور کنند که با ایشان می توان هر رفتاری را انجام داد. مثلاً اگر قطع ناگهانی ایمیل ها ، علت موجهی داشت ، آیا نمی شد
آن را با مردم - که نامحرم هم نیستند - در میان گذاشت یا لااقل ، قبل از قطعی ، خبری به مردم داد که اگر کسی نامه ای ، فایلی
، فاکتوری و نظایر این ها را در میلش دارد ، بردارد و فکری به حال ارتباطاتش کند؟!

این بی احترامی به میلیون ها شهروند ایرانی اعم از استاد دانشگاه و پزشک و وکیل و دانشجو و مهندس و کارمند و بازاری و بقیه
اقشار است که بدون کوچک ترین توضیح با عذرخواهی و اطلاع رسانی ، سیستم مبادلات الکترونیک آنها را ببندند و کار میلیون ها
نفر را به مشکل اندازند.
لب کلام آن که هر چند بستن ایمیل ها ، اقدامی ناراحت کننده بود ، اما نارضایتی اصلی ، از احساس حرمت شکنی است که در ورای این کار نهفته است.

در هر کشوری ممکن است در برخی موارد ، مشکلاتی پیش بیاد که قابل درک است اما آیا "احترام" انتطار زیادی است؟!