در حوادث اخیر سوریه ، صداوسیما نقش دایه مهربان تر از مادر را ایفا کرد. در حالی که شبکه های دولتی سوریه به اعتراضات و کشتار مردم معترض این کشور پرداختند اما صداوسیما تنها سکوت را اختیار کرد.

عصر ایران ؛ رضا غبیشاوی - سوریه در دو هفته اخیر شاهد اعتراضات مردمی بود که با پاسخ خشن و خونین دولت این کشور روبه رو شد و قربانیان زیادی نیز بر جای گذاشت. اعتراضات در سوریه تاکنون نیز ادامه دارد و دهها فیلم و عکس از اعتراضات مردمی و کشتار معترضین نیز منتشر شده است، با این حال صداوسیما از پرداختن به این موضوع و بازتاب آن در داخل خودداری کرد و سکوت را برهمه این اتفاقات ترجیح داد.

به دلایل زیر صداوسیما می بایست به تحولات سوریه می پرداخت و سیاست سکوت اشتباه بود.

سوریه ، بیشترین اهمیت برای مخاطب ایرانی

در میان کشورهای منطقه به طور عام و در میان کشورهایی که تاکنون با موجی از اعتراضات روبه رو شده اند به طور خاص؛ برای مخاطب ایرانی, تحولات سوریه از اهمیت بیشتری برخوردار و به اصطلاح دارای ارزش خبری است.

ایران در منطقه بالاترین سطح روابط و همکاری ها را به ویژه در زمینه های استراتژیک با سوریه دارد. سالانه نزدیک به یک میلیون ایرانی به سوریه سفر می کنند. شرکت ها و سرمایه گذاران ایرانی بسیاری در سوریه مشغول به فعالیت هستند و ... همه اینها باعث می شود مخاطب ایرانی برای اطلاع از تحولات این کشور اشتیاق نشان دهد به ویژه اگر این تحولات چند ارزش خبری را با هم و یکجا در بر داشته باشند.

تفاوت معترضین در سوریه و کشورهای تونس, مصر ، لیبی، بحرین و یمن

سئوال اساسی اینجاست سیستم بسته حکومت سوریه با دیگر استبدادها در کشورهایی مثل تونس, مصر, لیبی, یمن, بحرین, اردن و ... چه تفاوتی دارد؟ همچنین معترضین در سوریه با معترضین در کشورهای ذکر شده چه فرقی دارند که در صداوسیما اولی نادیده گرفته می شود و درباره دومی اطلاع رسانی می شود.

جالب است بدانیم وضعیت آزادی های سیاسی در سوریه به مراتب بدتر از بسیاری از کشورهای عربی است که میزبان اعتراضات بوده یا هستند.

حکومت فعلی در سوریه از طریق یک کودتای نظامی به قدرت رسید. سوریه رکورد دار طولانی ترین مدت اجرای حالت فوق العاده امنیتی (نزدیک به 50 سال) است. برخلاف عنوان "جمهوری" حکومت سوریه, قدرت در این کشور به صورت وراثتی یعنی از پدر به پسر منتقل شد و برای این منظور حتی قانون اساسی نیز تغییر داده شد. هم اکنون خانواده اسد و حزب بعث حاکمیت را در سوریه در اختیار دارند و هیچ جایگاهی برای صدای دیگر یا مخالف وجود ندارد و تحمل نمی شود.

تفاوت مخاطبان داخلی با خارجی چیست؟

صداوسیما در بخش برون مرزی خود دو شبکه خبری پرمخاطب یعنی العالم (عربی) و پرس تی وی (انگلیسی) دارد که هر دو از دریچه رفع تکلیف در انتشار خبر ، به حوادث سوریه پرداختند و با انتشار خبری بسیار کوتاه و تصاویری از تظاهرات هواداران بشار اسد ، به حوادث سوریه پرداختند.

سئوال اینجاست فرق اتباع بیگانه و خارجی با مردم ایران چیست که اولی حق دارد از صداوسیمای ایران متوجه ناآرامی در سوریه شود و دومی نه.

مقایسه پوشش خبری صداوسیما با تلویزیون دولتی سوریه

در حوادث اخیر سوریه ، صداوسیما نقش دایه مهربان تر از مادر را ایفا کرد. در حالی که شبکه های دولتی سوریه به اعتراضات و کشتار مردم معترض این کشور پرداختند (البته از دریچه نگاه خود که مانند حکومت های دیکتاتوری تونس و مصر و لیبی معترضان را تروریست و هرج و مرج طلب توصیف کرد و تیراندازی به تظاهرات مسالمت آمیز را برعهده نگرفت) و حتی شبکه تلویزیونی المنار وابسته به جنبش مقاومت حزب الله لبنان و شبکه ان بی ان وابسته به حزب شیعه امل لبنان که از مدافعان سیاست خارجی سوریه به شمار می روند به انتشار اخبار و تحولات اخیر این کشور پرداختند اما صداوسیمای ما تنها سکوت را اختیار کرد.

مقامات سوریه تاکنون کشته شدن شماری از اتباع خود را تایید کرده و این موضوع را از تلویزیون دولتی سوریه نیز اعلام کردند.
سوال اینجاست چگونه تلویزیون سوریه و همه شبکه های خبری به حوادث سوریه می پردازند اما صداوسیمای ایران دربرابر این حوادث سکوت مطلق یا شبیه آن را انتخاب می کند؟

جالب است بدانیم همین تلویزیون دولتی سوریه در زمان حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری 88 ایران ، اخبار این تحولات را منتشر کرد و از سیاست سکوت خودداری نکرد.

حمله به مسجد و کشتار مسلمانان

سرکوب و کشتار مردم معترض در سوریه با حادثه ای مهم همراه بود و آن حمله نیروهای امنیتی سوریه به تحصن مردم معترض در مسجد العمری شهر درعا بود. در این حمله حدود 20 نفر کشته شدند . در این اقدام نیروهای امنیتی علاوه بر قتل مخالفان غیرمسلح حرمت مسجد را نیز شکسته و شماری از مسلمانان را تنها به جرم تحصن و اعتراض ، در مسجد به قتل رساندند. انتظار می رفت صداوسیما به مانند پوشش موضوع سوزاندن قرآن کریم به این مسئله نیز می پرداخت و اطلاع رسانی می کرد و از نادیده گرفتن ابتدایی ترین قوانین اسلامی توسط حکومت سوریه خبر می داد.

صداوسیما و اطلاع رسانی

ممکن است برخی بگویند حکومت سوریه از سیاست های حق طلبانه ایران و مقاومت ضداشغالگری در فلسطین و لبنان حمایت گسترده ای می کند لذا نباید علیه حکومت این کشور اقدامی را انجام داد. ضمن تایید بخش نخست باید گفت حکومت سوریه ضمن در پیش گرفتن سیاست حمایت از مقاومت ضداشغالگری در سیاست خارجی خود برای حفظ منافع ملی اش, در مسائل داخلی دیکتاتوری همه جانبه ای را در پیش گرفته است اما آگاه کردن مردم ایران از اوضاع داخلی کشور سوریه نه به معنی اقدام علیه حکومت این کشور بلکه به معنی عمل وظیفه اطلاع رسانی در آگاه ساختن مردم ایران از تحولات بسیار مهم سوریه است.

نتیجه

با سکوت صداوسیما نسبت به اعتراضات مردمی در سوریه ، مخاطبان در ایران قطعا از راه های دیگر از اخبار این کشور آگاه می شوند اما آنچه در این میان روی خواهد داد کاهش اعتماد مخاطبان نسبت به رسانه ملی از یک سو و گسیل دادن مخاطبان ایرانی به سمت رسانه های دیگری غیر از صداوسیماست.