اگر به ايران حمله شود، عرق ملي ايرانيان بيدار مي شود و آنها نسبت به تحركات و حملات بيگانگان كه در 50 سال اخير، نمونه هاي زيادي از آن را ديده اند، حساس تر خواهند شد.

عصر ايران ـ اگر ايران همانطور كه ادعا كرده است بتواند 3000 سانتريفيوژ را در مركز اتمي نطنز راه اندازي كند، معناي اين كار از نظر تئوريك اين است كه خواهد توانست تا يك سال آينده شش تا هشت كيلوگرم اورانيوم غني شده به دست بياورد و با آن يك بمب اتمي بسازد.

به گزارش عصر ايران (asriran.com) به نقل از فرانس پرس، در شرايطي كه ايران بر ادامه فعاليت هاي هسته اي خود اصرار دارد، حمله به ايران، نه تنها عواقب پيش بيني ناپذيري خواهد داشت بلكه در نهايت نيز تهران را از دستيابي به سلاح اتمي باز نخواهد داشت و تنها اين پروسه را به تاخير خواهد انداخت.

اگر به ايران حمله شود، عرق ملي ايرانيان بيدار مي شود و آنها نسبت به تحركات و حملات بيگانگان كه در 50 سال اخير، نمونه هاي زيادي از آن را ديده اند، حساس تر خواهند شد.

فرانس پرس در گزارش تحليلي خود مي افزايد: رابرت گيتس، وزير دفاع آمريكا نيز اين واقعيت را مي پذيرد كه ايران داشتن تمايل به توليد سلاح اتمي ذي حق باشد چرا كه به گفته او در مجلس سنا، دور تا دور ايران را قدرت هاي اتمي محاصره كرده اند، در شرق پاكستان، در غرب اسراييل، در شمال روسيه و در جنوب آمريكا.

در همين حال "گلوبال ريسرچ" در گزارش ديگري با اشاره به اينكه تاسيسات اتمي ايران در اعماق زمين قرار دارند، نوشت: براي انهدام تاسيسات اتمي ايران، استفاده از "ميني بمب هاي اتمي" در دستور كار ارتش آمريكا قرار دارد زيرا با سلاح هاي معمولي نمي توان اين تاسيسات را تخريب كرد.

اين گزارش مي افزايد: هر چند مقدمات حقوقي چنين كاري نيز در كاخ سفيد مهيا شده است و ادعا مي شود چون اين بمب ها قبل از انفجار، هفت متر به زير زمين نفوذ مي كنند، خطري براي غير نظاميان ندارند ولي اين، يك "دروغ علمي" است زيرا اين بمب ها حدود يك سوم تا شش برابر بمب اتمي به كار رفته در هيروشيما قدرت دارند و استفاده از آنها، مي تواند عوارض وحشتناك و درازمدتي داشته باشد و بدتر از همه آنكه منجر به شكل گيري يك سلسله اي غير قابل كنترل از حركت كشورها به سمت تسليحات اتمي و در نهايت نابودي بشريت باشد.

از سوي ديگر "ويتالي نائومكين" رييس مركز تحقيقات سياسي و استراتژيك مسكو در روزنامه "كامرسانت" نوشت: به نظر مي رسد كه جهان همچنان سرگرم حل معماهاي هسته اي ايران است. سانتريفيوژها كار مي كنند يا نه؟ بمب اتمي ساخته خواهد شد يا نه؟

آمريكايي ها حمله مي كنند يا نه؟ اما ايران شوخي ندارد و فرصت را نيز بيهوده تلف نمي كند. بدون توجه به اينكه توانسته غني سازي اورانيوم را به سطح صنعتي برساند يا نه، قاطعانه سعي در ساخت چرخه كامل سوخت هسته اي براي نيروگاه هاي اتمي خود و ادامه دادن به پيشرفت هاي هسته اي دارد.

بعيد است كه چيزي بتواند مانع ايران در اين راه شود. تحريم ها حتي اگر تشديد هم شوند، فقط سنگين خواهند بود اما مرگ بار نيستند بعيد نيست كه آمريكايي بدون مجوز شوراي امنيت دست به اين كار بزند. بي ثباتي در عراق مانع چنين چيزي است. اين بي ثباتي تاكنون نيز به تهران كمك كرده است كه عملاً به قوي ترين قدرت در منطقه خليج فارس تبديل شود.

ايران به افزايش نفوذ خود در عراق ادامه مي دهد، هر چه بيشتر بر فلسطين تاثيرگذار مي شود، مواضعي را در غرب افغانستان به دست مي آورد و مدعي نقش قدرت مركزي در محور در حال تحكيم شيعي است.

يك آشناي آمريكايي مي گفت كه در عراق جنگ تنها بين مقاومت و نيروهاي اشغالگر در جريان نيست، بلكه بين القاعده و ايران نيز در جريان است و آمريكايي ها نيز اين را به حساب مي آورند.

حقيقتاً براي القاعده، ايران يكي از دشمنان اصلي است. بي دليل نبود كه يك جاسوس بازنشسته آمريكايي چندي پيش اعلام كرد كه القاعده مي تواند با تدارك انفجاراتي و انتساب آن به ايران، واشنگتن را درگير اقدام خونين ديگري كند.

آيا در پشت پرده اين مطلب عدم تمايل آمريكا براي برداشتن گامي واقعاً ريسك آميز عليه ايران پنهان نشده است؟ آيا آمريكا قصد آغاز مذاكره با ايران را ندارد؟ مگر نه اينكه آنان از استراتژي تغيير رژيم در رابطه با كره شمالي صرف نظر كردند؟ در ايران درك مي كنند كه اگر واشنگتن حملاتي هوايي به تاسيسات هسته اي ايران داشته باشد، اين كشور از لحاظ هسته اي بسيار عقب خواهد افتاد، اما يقين دارند كه آمريكايي ها فعلاً دست به چنين كاري نمي زنند.

از اين رو ايرانيان اميدوارند كه بتوانند آمريكا را وادار به آغاز مذاكره مستقيم سازند. در اينجا مسايلي بسيار مهم مطرح هستند و اگر تهران بتواند از واشنگتن به رسميت شناختن نقش منطقه اي خود لغو تحريم ها و همكاري اقتصادي كامل را به دست آورد، مي تواند در حل مشكلات خاور نزديك تا حدي كوتاه بيايد.

اما آنچه كه نفي كننده امكان مذاكرات است، اين است كه ايران آشكارا حق خود براي ادامه فعاليت هاي صلح آميز هسته اي را مطالبه مي كند. (در ضمن بايد گفت كه هنوز هيچ اثباتي براي وجود برنامه هسته اي در ايران وجود ندارد) كه با اين استراتژي جهاني آمريكا تفاوتي فاحش دارد. نمي توان باور داشت كه دولت كنوني آمريكا در فرصت باقيمانده خود وارد مذاكره با ايران و پس از آن آشتي با اين كشور خواهد شد.

هيچ كس اين را نفي نمي كند كه مقامات ايران در پافشاري بر منافع خود سازش ناپذير هستند.

البته در تهران نيز همه موافق اقدامات رييس جمهور كنوني نيستند و از تندي وي انتقاد مي كنند. اما در رابطه با مساله ادامه دادن به برنامه صلح آميز هسته اي در جامعه ايران، سازش و همبستگي وجود دارد.